Βράδια..

γυρνάω στο σπίτι αργά το βράδυ, όταν οι άλλοι έχουν κοιμηθεί. Δε μου αρέσει να μιλάω στους άλλους όταν είμαι σπίτι. Κάνω όμως λίγη φασαρία, τόση ώστε απλώς να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός, "α, ο μαλάκας ήρθε".

Όταν ξυπνάω τα βράδια από τον πυρετό, δεν ενοχλώ κανέναν. Κατεβαίνω στον κήπο όπως είμαι, ανοίγω την αποθήκη και βγάζω έξω τη μηχανή του γκαζόν, όσο πιο ήσυχα γίνεται. Την βάζω μπρος για να 5λεπτο. Που και που τη μαρσάρω κιόλας. Έτσι τους ενοχλώ όλους..

Άλλα βράδια το σκάω από το σπίτι, χωρίς να πάρει κανείς χαμπάρι. Ούτε όταν γυρνάω καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Απόλυτη ησυχία. Καμιά φορά ούτε και εγώ..

Γυρνώντας σπίτι πάλι τα βράδια, ξεσαμαρώνομαι με συγκεκριμένη διαδικασία. Αφήνω την τσάντα κάτω σιγά σιγά. Λίγο προτού την ακουμπήσω την σπρώχνω με όλη μου τη δύναμη. Γδύνομαι, τσαλακώνω τα ρούχα μου και προσεχτικά τα τοποθετώ εκεί που πρέπει να είναι. Το ένα παπούτσι πάνω από βιβλιοθήκη, το άλλο κάτω από το κρεβάτι, το μπλουζάκι στο γραφείο και το παντελόνι στο πάτωμα. Πριν φορέσω τις πιτζάμες μου, πάντα φοράω μία φόρμα και ένα κοντομάνικο. Μετά ξανά γδύνομαι και φοράω τις πιτζάμες. Σαν τις πουτάνες, γδύνομαι και ντύνομαι. Είναι το μόνο που μου θυμίζει πόσο μεγάλη πουτάνα είμαι..