Προσευχώς..

τι δώρα θα ήθελες να σου φέρει φέτος ο Άη-Γαμήσου??

Όνειρο..

ένα γλυκό φιλί, μία τρυφερή ζεστή αγκαλιά, ένα απαλό χάδι, όσο να ναι σου γεμίζουν τη στιγμή και σου τονώνουν τη ζωή.. Και ας ήταν ως εκεί. Αρκεί να ήταν έτσι, γλυκό, τρυφερό, ζεστό, απαλό..

Πολύ μελό δεν έγινα?? Εγώ πάντως αν ήταν να διαλέξω βαλίτσα δεν θα διάλεγα το νούμερο 10. Θα διάλεγα την κοπέλα, πίσω από τη βαλίτσα με το νούμερο 10. Και άσε τους άλλους να κουρεύονται. Και ας ήμουν και παντρεμένος. Θα την έπαιρνα, την κοπέλα, και θα λάκαγα.. Και ας παίξει ο Φερεντίνος μόνος του.. Κοπελιά πίσω από το νούμερο 10 πώς να σε λένε?? Εμένα με λένε……

Το κλειδί..

"γεια σας. Πώς μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε??"

..ξεκλειδώνει κάθε ελληνική δημόσια υπηρεσία..

Craig Crist vs Jesus Crist και ζώδια..

λοιπόν παίδες και ο Τζίζους Κράιστ, Αιγόκερως ήταν.. Άντε γιατί πολλά μας τα έχετε πει τόσα χρόνια για αυτό το ζώδιο. Καιρός να μπουν τα πράματα στη θέση τους.

Υδροχόοι, Τοξότες, Ταύροι, και μαλακίες. Αιγόκερως δαγκωτό..

Για τον αδερφό του τον Κρεγκ, τον Κρεγκ Κράιστ δεν ξέρω, αλλά ποιος τον ξέρει άλλωστε..

Ζητούνται ρεμάλια..

εγώ με τις ιδέες μου και σεις με τα λεφτά σας λέει ένα τραγούδι, (Ν. Άσιμος – πρώτη φωνή Σωτηρία Λεονάρδου). Αν και το τραγούδι από το δεύτερο κιόλας στίχο αποκτά άλλο νόημα, εγώ κρατώ μόνο τον πρώτο στίχο.

Επειδή λοιπόν, που και που έχω καμιά ιδέα, δεν έχω όμως λεφτά και συνεργούς, διότι περί συνεργίας πρόκειται, θα σας παρουσιάσω μερικές ωραίες εικόνες και τρεις ιδέες, μπας και φιλοτιμηθεί κανένας να σπρώξει κανένα φράγκο να κάνουμε την κ@ύλ@ μας δηλαδή. Και όσοι πιστοί προσέλθετε να κάνουμε την κ@ύλ@ μας όλοι μαζί, αγόρια κορίτσια.

εικόνα νούμερο 1γ,

μετά από πολύ καιρό έκανα μία βόλτα στην Αθήνα. Ωραία δεν ήταν. Είχα ξεχάσει όλες αυτές τις ωραίες εικόνες που έκαναν την Αθήνα να είναι η πόλη των Ολυμπιακών αγώνων εν έτη 2004. Καθώς προχωρούσα, στο ίχνος του πεζοδρομίου που φρόντισε σοφά ο Δήμαρχος να υπάρχει, που και που σταματούσα, κατέβαινα στο δρόμο, έκανα το γύρω του αυτοκινήτου που είχε καβαλήσει το ιχνο-πεζοδρόμιο και συνέχιζα την πορεία μου.

εικόνα νούμερο 1β,

Στην Ερμού, όπως κάθε Χγέννά, έτσι και φέτος ντύνονται διάφοροι τύποι και κάνουν τα αγάλματα, κτλ. Είναι λοιπόν και δύο τύποι που έχουν ντυθεί ο Χάρος ο ίδιος, και ο κόσμος κάθεται και τους φωτογραφίζει και φωτογραφίζεται μαζί τους. Είδα το Χάρο με τα μάτια μου που λένε, ή είδα το Χάρο με τα μάτια σου που λέει και ο Πανούσης το οποίο και προτιμώ.

εικόνα νούμερο 1α,

πάλι στην Ερμού με τους πλασιέ τσαντών, ξύλινων αγαλμάτων, παπουτσιών κτλ, οι οποίοι με το που θα σφυρίξει ο τσιλιαδόρος έχουν κάνει την πραμάτεια τους μπόγο με το άσπρο πανί, και ο ένας πίσω από τον άλλον, ωσάν τις καμήλες στην έρημο, εξαφανίζονται και καλά, στα στενά.

ιδέα νούμερο 1,

είπα και εγώ να ντυθώ σκουπίδι. Ψάχνω καμιά 20αριά άτομα ακόμα, να πάρουμε όλοι κούτες χάρτινες και να χωθούμε μέσα. Επίσης μαύρες σακούλες οπωσδήποτε, στις οποίες πάλι κάποιος μπορεί να χωθεί μέσα ή να τις παραγεμίσουμε με αφρολέξ. Κάποιος να φέρει αμπούλες βρώμας, γιατί τι διάολο σκουπίδια θα ήμασταν. Θα κατασκηνώσουμε στο κέντρο της Ερμού και μετά από καμιά ώρα, ενώ ο κόσμος θα έχει αρχίσει να μας πετάει τα δικά του σκουπίδια, θα σηκωθούμε και θα πάμε έξω από το σταθμό στο Μοναστηράκι. Πάντα θα πιάνουμε ή κεντρικά μέρη ή γωνιακά, έτσι ώστε ο κόσμος να χρειαστεί να κάνει το γύρο. Προσοχή, τα κεφάλια πάντα μέσα. Να μας καταλάβουν μόνο όταν σηκωνόμαστε. Και πάει λέγοντας.

Τώρα που το σκέφτομαι κάτι παρόμοιο είχε κάνει πριν ένα – δυο χρόνια το θεατρικό τμήμα, αν δεν απατόμαι, στην Αγ. Νικολάου στην Πάτρα. Τα παιδιά είχαν στήσει στην αρχή του πεζόδρομου ένα κανονικό σαλόνι με τα όλα του, άραζαν, και κατέγραφαν τις (μη) αντιδράσεις του κόσμου.

εικόνα νούμερο 2,

σταθμός Μαρούσι, συρμός προς Ομόνοια. Βλέπω από το παράθυρο του βαγονιού κάτω την πλατεία με τις καφετερίες που σφύζει από ζωή τις ζεστές μέρες. Λίγο πιο πέρα το σιντριβάνι το οποίο είναι άδειο, εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αυτή τη φορά έχει και μπάζα μέσα. Καλά με μία τυχαία βόλτα στην Αθήνα, ο καθένας μπορεί να δει τρισχειρότερα.

ιδέα νούμερο 2,

να αγοράσουμε καμιά 500αριά ψεύτικες κούκλες, και να τις απλώσουμε σε πολλά μέρη στην Αθήνα. Τι μέρη? Μα, μέρη όπως τα παραπάνω. Μέρη με κακοτεχνίες, μέρη με αδιαφορία, μέρη μέρη μέρη. Υπάρχουν άφθονα εκεί έξω. Παίρνουμε λοιπόν τις κούκλες, πάμε στο μέρος, δένουμε και ένα σκοινί στο λαιμό της κούκλας και την κρεμάμε πάνω από το σημείο που θέλουμε.

Είχε γίνει μία καμπάνια από ελβετική εταιρία, για τον πόλεμο, την φτώχεια κτλ, με αφίσες διάφανες σε όλη την πόλη, αλλά μέσα η αφίσα είχε και από ένα παιδάκι που κρατούσε ένα όπλο, από ένα στρατιώτη που χτυπούσε μία γυναίκα κτλ. Σύνθημα ήταν «δε γίνεται εδώ, αλλά γίνεται τώρα». Δεν ξέρω αν αυτό επηρέασε τη σκέψη μου, ίσως υποσυνείδητα, γιατί την ώρα της σύλληψης δεν το είχα κατά νου. Οπότε το σύνθημά μας λοιπόν μπορεί να είναι «γίνεται εδώ και γίνεται τώρα» γραμμένο με αίμα στο γυμνό σώμα της κούκλας.

ιδέα νούμερο 3,

στον επόμενο αγώνα champions league, ελληνικής ομάδας να στήσουμε ένα μεγάλο πανό που να δηλώνουμε την συμπαράσταση προς την ελληνική ομάδα. ΑΛΛΑ! Σε αγώνα του Ολυμπιακού το πανό θα είναι καταπράσινο και θα γράφει "η θύρα 13 μαζί σου", σε αγώνα του ΠΑΟ το πανό θα είναι κατακόκκινο και αντίστοιχα θα γράφει "η θύρα 7 μαζί σου" κοκ. Το πρόβλημα είναι ότι οι ελληνικές συμμετοχές θα μειωθούν, οπότε η ιδέα κολλάει στην έλλειψη ελληνικών ομάδων. Επίσης το σχέδιο αυτό μπορεί να έχει άριστη εφαρμογή στο ΟΑΚΑ, ώστε το πανό να κρεμαστεί στο πάνω διάζωμα. Ωσότου αρχίσει ο αγώνας το πανό θα είναι ναι μεν κρεμασμένο, αλλά καλυμμένο. Κάποια στιγμή, λύνουμε τα σχοινάκια που κρατάνε το κάλυμμα και βουαλά. Εννοείται ότι αρχίζουμε να τρέχουμε και όπου φύγει φύγει. Αν και ο ξυλοδαρμός φαίνεται σίγουρος, θα σας καθησυχάσω λέγοντας ότι αυτοί που είναι πίσω από το πανό δεν μπορούν να το διαβάσουν οπότε θα αργήσουν να καταλάβουν τι έγινε, αν τελικά δεν το μάθουν από τις ειδήσεις. Μόνο οι απέναντι από το πανό μπορούν να το διαβάσουν, αλλά βρισκόμενοι απέναντι δεν μπορούν να αντιδράσουν. Απλό.

Δηλώστε συμμετοχές, ρίχτε και κανά φράγκο για να μην ξεχνιόμαστε..

Όλοι/όλες πουτάνες είμαστε..

ας αρχίσουν οι συστάσεις για τους κυρίους πρώτα:

- Τι επαγγέλλεστε?
- Ελεύθερος επαγγελματίας.
- Έχετε καμιά καλή πουτάνα να μου δανείσετε, γιατί οι δικές μου σίτεψαν?

και προχωράμε στις κυρίες:

- Τι επαγγέλλεστε?
- Ελεύθερη επαγγελματίας.
- Καλύτερα. Ο δικός μου νταβατζής, ούτε τα μισά δε μου δίνει.

όλοι/όλες πουτάνες είμαστε.. Άλλοι/άλλες πουλάνε το σώμα τους και άλλοι/άλλες πουλάνε το μυαλό τους..

Ω, αδερφέ που είσαι..

σήμερα υποτίθεται ότι θα ερχόταν ο αδερφός μου από ταξίδι υπερπόντιο, και εγώ θα τον περίμενα με αγωνία μιας και είναι 4 μήνες που έχω να τον δω. Ο μπαγάσας όμως ήρθε μία μέρα νωρίτερα. Χαμπάρι δεν πήρα. Καλός είμαι και εγώ.

Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου στην άλλη γραμμή. Εκεί που τα λέγαμε, αρχίζει να μου μιλάει στον πληθυντικό.. "Τα ‘πατε? Πώς είστε?" Ντιν – ντιν. Πατέρα, εγώ είμαι, ένας. "Τι ένας ρε πυροβολημένο. Εσένα και τον αδερφό σου εννοώ".. Ποιον αδερφό μου? Δεν είναι εδώ. Αύριο θα έρθει. "Για μάντεψε καλύτερα. Σήμερα ήρθε". Σοβαρά?! Καλά κρασιά.. Καλά σε αυτό το σπίτι ο καθένας ό,τι θέλει κάνει..

Τελική ευθεία..

λοιπόν τώρα κρίνονται όλα.. Όλα σε μέσα σε τρεις μέρες. Να πάρει. Θα ήθελα μία μέρα ακόμα.. Καλά μην γινόμαστε τραγικοί. Έχουν πάρει τα πράματα ήδη μία ροή, αλλά η τελική κίνηση θα κρίνει και το τελικό αποτέλεσμα.

Πρέπει να συγκεντρωθούμε καλά. Να φύγουμε με το κεφάλι όρθιο, και να μπορέσουμε να υποκλιθούμε με αγαλλίαση πριν πέσει η αυλαία.. Καλά μωρέ δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.. Αλλά μας βγήκε το λάδι μέχρι τώρα και ζητάμε μία επιβράβευση.. Ε, πώς να το κάνουμε δηλαδή..

Να ρίξω κανά ξύρισμα πριν πάω για τη σφαγή? Σκέφτομαι τους καρικομόντες προγόνους πολεμιστές, στα στενά των Θερμοπυλών, λίγο πριν την επέλαση των βαρβάρων. Ή όχι? Δεν ξέρω αν έχει σημασία, γιατί μάλλον με τον πούλο ανά χείρας θα φύγουμε. Τουλάχιστον να το απολαύσουμε. Είναι και αυτό μία εμπειρία. Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Μονόδρομος. Πρέπει να περάσουμε από κει για να πάμε παρακάτω.. Δεν είναι κακό. Αναγκάζεσαι να δοκιμαστείς σε κάτι που δε θες. Ναι με το ζόρι. Εκεί μπορείς να δεις και τις δυνάμεις σου..

Έψαχνα να βρω τη λύση σήμερα, όλο το απόγευμα. Η απάντηση ήρθε εύκολα, αλλά δεν ήταν εύκολη. Εφάρμοσα τον κύκλο και αυτό ήταν. Ο κύκλος..

Τελικά μετά από πολλούς κύκλους, άρχισε να με θερίζει η πείνα. Παίζανε στο στομάχι μου, βιολιά.. Πήγα και έφαγα ραβιόλια..

Coffee and Cigarettes..

μία από τις 11 ταινίες μικρού μήκους του Jim Jarmusch.. Απολαυστικότατη. Δυστυχώς δεν έχει ελληνικούς υπότιτλους. Δεν έχει καν υπότιτλους. Θα μπορούσε ο τίτλος να ήταν "ο Tom Waits πάει για ψάρεμα". Το ψάρι είναι ο Iggy Pop στην προκειμένη περίπτωση..

Και οι 11 ιστορίες έχουν κοινό θέμα Coffee and Cigarettes. Πολύ τσιγάρο και πολύς μα πάρα πολύς καφές.. Και οι άλλες ταινίες, καλές είναι (δεν τις έχω δει).. Καλή προβολή..

Και ένα link για το όλο θέμα:
http://en.wikipedia.org/wiki/Coffee_and_Cigarettes

Μία γαμάτη συναυλία..

"Τι να τραγουδήσω τι να πω.."

1. η συναυλία μόλις έχει αρχίσει. Το πλήθος είναι ήδη ζεστό και έτοιμο να ακούσει τα ανεπανάληπτα σόλα του μπασίστα, ενώ αυτός είναι ανεβασμένος επάνω στο μόνιτορ..

2. ο μπασίστας κατεβασμένος από το μόνιτορ (για να μη το χαλάσει) σολάρει εκστασιασμένος.. Ο τραγουδιστής τον κοιτάζει ενθουσιασμένος, μαγεμένος και γεμάτος περηφάνια για το ταλέντο που έχουν στο συγκρότημα. Να μου ζήσεις..

3. ένα close up επικεντρωμένο στο χέρι του μπασίστα για του λόγου το αληθές..

4. ένα ψιλογενικό πλάνο για να μην αδικήσουμε τον ανταγωνιστή κιθαρίστα από την άλλη μεριά. .

5. άλλο ένα close up πλάνο όπου ο ενθουσιασμός του τραγουδιστή φαίνεται ξεκάθαρα, διαλύει κάθε είδους αμφιβολίας και βάζει στη θέση του τον οποιοδήποτε δύσπιστο και άπιστο Θωμά..



6. η φωτογραφία αυτή δεν έπρεπε να υπάρχει μιας και δεν προσφέρει τίποτα απολύτως. Αλλά πρέπει να λέμε και τα αρνητικά.. Ο μπασίστας ίσα ίσα που φαίνεται..

7. η επάνοδος του μπασίστα. Το γλέντι έχει ανάψει για τα καλά. Ανεβασμένος ξανά στο μόνιτορ για νέα σόλα.. Δώσ'του αγόρι μου..



8. ο ντράμερ, ως αντιδραστικό στοιχείο όπως πάντα, πλούσιο σε μαλλί κεφάλι, άπειρα ταττού και "εύσωμος", προσπαθεί να εκτοπίσει τον μπασίστα και να μπει και αυτός στο πλάνο..

9. αναμφισβήτητα η νίκη του ντράμερ. Ζήτω ο ντράμερ..


10. ο τραγουδιστής βαίνει σε ακρότητες τυλίγοντας το καλώδιο του μικροφώνου γύρω από τον ώμο του, ενώ παράλληλα τραγουδάει..

11. άλλη μία φορά για να εμπεδώσουμε καλά το πόσο ακραίο άτομο είναι ο τραγουδιστής. Έτσι δε γίνεται και στα δελτία των ειδήσεων? 153.471 φορές το ίδιο βίδεο των 10 δευτερολέπτων..


12. η επιστροφή του μπασίστα και φυσικά η επιβεβαίωση από το πλήθος..

13. ο τραγουδιστής συμμορφώθηκε, ο ντράμερ καταλάγιασε το πάθος και την καφρίλα που τον διακατέχουν και ο μπασίστας μας, την έκανε από ώρα γιατί είναι μεγάλη βεντέτα και έχει τα βίτσια του.. Για τον κιθαρίστα δε λέμε τίποτα, είχε χαμηλή απόδοση έτσι κι αλλιώς. Η συναυλία τελείωσε..