Προσευχώς..

τι δώρα θα ήθελες να σου φέρει φέτος ο Άη-Γαμήσου??

Όνειρο..

ένα γλυκό φιλί, μία τρυφερή ζεστή αγκαλιά, ένα απαλό χάδι, όσο να ναι σου γεμίζουν τη στιγμή και σου τονώνουν τη ζωή.. Και ας ήταν ως εκεί. Αρκεί να ήταν έτσι, γλυκό, τρυφερό, ζεστό, απαλό..

Πολύ μελό δεν έγινα?? Εγώ πάντως αν ήταν να διαλέξω βαλίτσα δεν θα διάλεγα το νούμερο 10. Θα διάλεγα την κοπέλα, πίσω από τη βαλίτσα με το νούμερο 10. Και άσε τους άλλους να κουρεύονται. Και ας ήμουν και παντρεμένος. Θα την έπαιρνα, την κοπέλα, και θα λάκαγα.. Και ας παίξει ο Φερεντίνος μόνος του.. Κοπελιά πίσω από το νούμερο 10 πώς να σε λένε?? Εμένα με λένε……

Το κλειδί..

"γεια σας. Πώς μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε??"

..ξεκλειδώνει κάθε ελληνική δημόσια υπηρεσία..

Craig Crist vs Jesus Crist και ζώδια..

λοιπόν παίδες και ο Τζίζους Κράιστ, Αιγόκερως ήταν.. Άντε γιατί πολλά μας τα έχετε πει τόσα χρόνια για αυτό το ζώδιο. Καιρός να μπουν τα πράματα στη θέση τους.

Υδροχόοι, Τοξότες, Ταύροι, και μαλακίες. Αιγόκερως δαγκωτό..

Για τον αδερφό του τον Κρεγκ, τον Κρεγκ Κράιστ δεν ξέρω, αλλά ποιος τον ξέρει άλλωστε..

Ζητούνται ρεμάλια..

εγώ με τις ιδέες μου και σεις με τα λεφτά σας λέει ένα τραγούδι, (Ν. Άσιμος – πρώτη φωνή Σωτηρία Λεονάρδου). Αν και το τραγούδι από το δεύτερο κιόλας στίχο αποκτά άλλο νόημα, εγώ κρατώ μόνο τον πρώτο στίχο.

Επειδή λοιπόν, που και που έχω καμιά ιδέα, δεν έχω όμως λεφτά και συνεργούς, διότι περί συνεργίας πρόκειται, θα σας παρουσιάσω μερικές ωραίες εικόνες και τρεις ιδέες, μπας και φιλοτιμηθεί κανένας να σπρώξει κανένα φράγκο να κάνουμε την κ@ύλ@ μας δηλαδή. Και όσοι πιστοί προσέλθετε να κάνουμε την κ@ύλ@ μας όλοι μαζί, αγόρια κορίτσια.

εικόνα νούμερο 1γ,

μετά από πολύ καιρό έκανα μία βόλτα στην Αθήνα. Ωραία δεν ήταν. Είχα ξεχάσει όλες αυτές τις ωραίες εικόνες που έκαναν την Αθήνα να είναι η πόλη των Ολυμπιακών αγώνων εν έτη 2004. Καθώς προχωρούσα, στο ίχνος του πεζοδρομίου που φρόντισε σοφά ο Δήμαρχος να υπάρχει, που και που σταματούσα, κατέβαινα στο δρόμο, έκανα το γύρω του αυτοκινήτου που είχε καβαλήσει το ιχνο-πεζοδρόμιο και συνέχιζα την πορεία μου.

εικόνα νούμερο 1β,

Στην Ερμού, όπως κάθε Χγέννά, έτσι και φέτος ντύνονται διάφοροι τύποι και κάνουν τα αγάλματα, κτλ. Είναι λοιπόν και δύο τύποι που έχουν ντυθεί ο Χάρος ο ίδιος, και ο κόσμος κάθεται και τους φωτογραφίζει και φωτογραφίζεται μαζί τους. Είδα το Χάρο με τα μάτια μου που λένε, ή είδα το Χάρο με τα μάτια σου που λέει και ο Πανούσης το οποίο και προτιμώ.

εικόνα νούμερο 1α,

πάλι στην Ερμού με τους πλασιέ τσαντών, ξύλινων αγαλμάτων, παπουτσιών κτλ, οι οποίοι με το που θα σφυρίξει ο τσιλιαδόρος έχουν κάνει την πραμάτεια τους μπόγο με το άσπρο πανί, και ο ένας πίσω από τον άλλον, ωσάν τις καμήλες στην έρημο, εξαφανίζονται και καλά, στα στενά.

ιδέα νούμερο 1,

είπα και εγώ να ντυθώ σκουπίδι. Ψάχνω καμιά 20αριά άτομα ακόμα, να πάρουμε όλοι κούτες χάρτινες και να χωθούμε μέσα. Επίσης μαύρες σακούλες οπωσδήποτε, στις οποίες πάλι κάποιος μπορεί να χωθεί μέσα ή να τις παραγεμίσουμε με αφρολέξ. Κάποιος να φέρει αμπούλες βρώμας, γιατί τι διάολο σκουπίδια θα ήμασταν. Θα κατασκηνώσουμε στο κέντρο της Ερμού και μετά από καμιά ώρα, ενώ ο κόσμος θα έχει αρχίσει να μας πετάει τα δικά του σκουπίδια, θα σηκωθούμε και θα πάμε έξω από το σταθμό στο Μοναστηράκι. Πάντα θα πιάνουμε ή κεντρικά μέρη ή γωνιακά, έτσι ώστε ο κόσμος να χρειαστεί να κάνει το γύρο. Προσοχή, τα κεφάλια πάντα μέσα. Να μας καταλάβουν μόνο όταν σηκωνόμαστε. Και πάει λέγοντας.

Τώρα που το σκέφτομαι κάτι παρόμοιο είχε κάνει πριν ένα – δυο χρόνια το θεατρικό τμήμα, αν δεν απατόμαι, στην Αγ. Νικολάου στην Πάτρα. Τα παιδιά είχαν στήσει στην αρχή του πεζόδρομου ένα κανονικό σαλόνι με τα όλα του, άραζαν, και κατέγραφαν τις (μη) αντιδράσεις του κόσμου.

εικόνα νούμερο 2,

σταθμός Μαρούσι, συρμός προς Ομόνοια. Βλέπω από το παράθυρο του βαγονιού κάτω την πλατεία με τις καφετερίες που σφύζει από ζωή τις ζεστές μέρες. Λίγο πιο πέρα το σιντριβάνι το οποίο είναι άδειο, εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αυτή τη φορά έχει και μπάζα μέσα. Καλά με μία τυχαία βόλτα στην Αθήνα, ο καθένας μπορεί να δει τρισχειρότερα.

ιδέα νούμερο 2,

να αγοράσουμε καμιά 500αριά ψεύτικες κούκλες, και να τις απλώσουμε σε πολλά μέρη στην Αθήνα. Τι μέρη? Μα, μέρη όπως τα παραπάνω. Μέρη με κακοτεχνίες, μέρη με αδιαφορία, μέρη μέρη μέρη. Υπάρχουν άφθονα εκεί έξω. Παίρνουμε λοιπόν τις κούκλες, πάμε στο μέρος, δένουμε και ένα σκοινί στο λαιμό της κούκλας και την κρεμάμε πάνω από το σημείο που θέλουμε.

Είχε γίνει μία καμπάνια από ελβετική εταιρία, για τον πόλεμο, την φτώχεια κτλ, με αφίσες διάφανες σε όλη την πόλη, αλλά μέσα η αφίσα είχε και από ένα παιδάκι που κρατούσε ένα όπλο, από ένα στρατιώτη που χτυπούσε μία γυναίκα κτλ. Σύνθημα ήταν «δε γίνεται εδώ, αλλά γίνεται τώρα». Δεν ξέρω αν αυτό επηρέασε τη σκέψη μου, ίσως υποσυνείδητα, γιατί την ώρα της σύλληψης δεν το είχα κατά νου. Οπότε το σύνθημά μας λοιπόν μπορεί να είναι «γίνεται εδώ και γίνεται τώρα» γραμμένο με αίμα στο γυμνό σώμα της κούκλας.

ιδέα νούμερο 3,

στον επόμενο αγώνα champions league, ελληνικής ομάδας να στήσουμε ένα μεγάλο πανό που να δηλώνουμε την συμπαράσταση προς την ελληνική ομάδα. ΑΛΛΑ! Σε αγώνα του Ολυμπιακού το πανό θα είναι καταπράσινο και θα γράφει "η θύρα 13 μαζί σου", σε αγώνα του ΠΑΟ το πανό θα είναι κατακόκκινο και αντίστοιχα θα γράφει "η θύρα 7 μαζί σου" κοκ. Το πρόβλημα είναι ότι οι ελληνικές συμμετοχές θα μειωθούν, οπότε η ιδέα κολλάει στην έλλειψη ελληνικών ομάδων. Επίσης το σχέδιο αυτό μπορεί να έχει άριστη εφαρμογή στο ΟΑΚΑ, ώστε το πανό να κρεμαστεί στο πάνω διάζωμα. Ωσότου αρχίσει ο αγώνας το πανό θα είναι ναι μεν κρεμασμένο, αλλά καλυμμένο. Κάποια στιγμή, λύνουμε τα σχοινάκια που κρατάνε το κάλυμμα και βουαλά. Εννοείται ότι αρχίζουμε να τρέχουμε και όπου φύγει φύγει. Αν και ο ξυλοδαρμός φαίνεται σίγουρος, θα σας καθησυχάσω λέγοντας ότι αυτοί που είναι πίσω από το πανό δεν μπορούν να το διαβάσουν οπότε θα αργήσουν να καταλάβουν τι έγινε, αν τελικά δεν το μάθουν από τις ειδήσεις. Μόνο οι απέναντι από το πανό μπορούν να το διαβάσουν, αλλά βρισκόμενοι απέναντι δεν μπορούν να αντιδράσουν. Απλό.

Δηλώστε συμμετοχές, ρίχτε και κανά φράγκο για να μην ξεχνιόμαστε..

Όλοι/όλες πουτάνες είμαστε..

ας αρχίσουν οι συστάσεις για τους κυρίους πρώτα:

- Τι επαγγέλλεστε?
- Ελεύθερος επαγγελματίας.
- Έχετε καμιά καλή πουτάνα να μου δανείσετε, γιατί οι δικές μου σίτεψαν?

και προχωράμε στις κυρίες:

- Τι επαγγέλλεστε?
- Ελεύθερη επαγγελματίας.
- Καλύτερα. Ο δικός μου νταβατζής, ούτε τα μισά δε μου δίνει.

όλοι/όλες πουτάνες είμαστε.. Άλλοι/άλλες πουλάνε το σώμα τους και άλλοι/άλλες πουλάνε το μυαλό τους..

Ω, αδερφέ που είσαι..

σήμερα υποτίθεται ότι θα ερχόταν ο αδερφός μου από ταξίδι υπερπόντιο, και εγώ θα τον περίμενα με αγωνία μιας και είναι 4 μήνες που έχω να τον δω. Ο μπαγάσας όμως ήρθε μία μέρα νωρίτερα. Χαμπάρι δεν πήρα. Καλός είμαι και εγώ.

Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου στην άλλη γραμμή. Εκεί που τα λέγαμε, αρχίζει να μου μιλάει στον πληθυντικό.. "Τα ‘πατε? Πώς είστε?" Ντιν – ντιν. Πατέρα, εγώ είμαι, ένας. "Τι ένας ρε πυροβολημένο. Εσένα και τον αδερφό σου εννοώ".. Ποιον αδερφό μου? Δεν είναι εδώ. Αύριο θα έρθει. "Για μάντεψε καλύτερα. Σήμερα ήρθε". Σοβαρά?! Καλά κρασιά.. Καλά σε αυτό το σπίτι ο καθένας ό,τι θέλει κάνει..

Τελική ευθεία..

λοιπόν τώρα κρίνονται όλα.. Όλα σε μέσα σε τρεις μέρες. Να πάρει. Θα ήθελα μία μέρα ακόμα.. Καλά μην γινόμαστε τραγικοί. Έχουν πάρει τα πράματα ήδη μία ροή, αλλά η τελική κίνηση θα κρίνει και το τελικό αποτέλεσμα.

Πρέπει να συγκεντρωθούμε καλά. Να φύγουμε με το κεφάλι όρθιο, και να μπορέσουμε να υποκλιθούμε με αγαλλίαση πριν πέσει η αυλαία.. Καλά μωρέ δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.. Αλλά μας βγήκε το λάδι μέχρι τώρα και ζητάμε μία επιβράβευση.. Ε, πώς να το κάνουμε δηλαδή..

Να ρίξω κανά ξύρισμα πριν πάω για τη σφαγή? Σκέφτομαι τους καρικομόντες προγόνους πολεμιστές, στα στενά των Θερμοπυλών, λίγο πριν την επέλαση των βαρβάρων. Ή όχι? Δεν ξέρω αν έχει σημασία, γιατί μάλλον με τον πούλο ανά χείρας θα φύγουμε. Τουλάχιστον να το απολαύσουμε. Είναι και αυτό μία εμπειρία. Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Μονόδρομος. Πρέπει να περάσουμε από κει για να πάμε παρακάτω.. Δεν είναι κακό. Αναγκάζεσαι να δοκιμαστείς σε κάτι που δε θες. Ναι με το ζόρι. Εκεί μπορείς να δεις και τις δυνάμεις σου..

Έψαχνα να βρω τη λύση σήμερα, όλο το απόγευμα. Η απάντηση ήρθε εύκολα, αλλά δεν ήταν εύκολη. Εφάρμοσα τον κύκλο και αυτό ήταν. Ο κύκλος..

Τελικά μετά από πολλούς κύκλους, άρχισε να με θερίζει η πείνα. Παίζανε στο στομάχι μου, βιολιά.. Πήγα και έφαγα ραβιόλια..

Coffee and Cigarettes..

μία από τις 11 ταινίες μικρού μήκους του Jim Jarmusch.. Απολαυστικότατη. Δυστυχώς δεν έχει ελληνικούς υπότιτλους. Δεν έχει καν υπότιτλους. Θα μπορούσε ο τίτλος να ήταν "ο Tom Waits πάει για ψάρεμα". Το ψάρι είναι ο Iggy Pop στην προκειμένη περίπτωση..

Και οι 11 ιστορίες έχουν κοινό θέμα Coffee and Cigarettes. Πολύ τσιγάρο και πολύς μα πάρα πολύς καφές.. Και οι άλλες ταινίες, καλές είναι (δεν τις έχω δει).. Καλή προβολή..

Και ένα link για το όλο θέμα:
http://en.wikipedia.org/wiki/Coffee_and_Cigarettes

Μία γαμάτη συναυλία..

"Τι να τραγουδήσω τι να πω.."

1. η συναυλία μόλις έχει αρχίσει. Το πλήθος είναι ήδη ζεστό και έτοιμο να ακούσει τα ανεπανάληπτα σόλα του μπασίστα, ενώ αυτός είναι ανεβασμένος επάνω στο μόνιτορ..

2. ο μπασίστας κατεβασμένος από το μόνιτορ (για να μη το χαλάσει) σολάρει εκστασιασμένος.. Ο τραγουδιστής τον κοιτάζει ενθουσιασμένος, μαγεμένος και γεμάτος περηφάνια για το ταλέντο που έχουν στο συγκρότημα. Να μου ζήσεις..

3. ένα close up επικεντρωμένο στο χέρι του μπασίστα για του λόγου το αληθές..

4. ένα ψιλογενικό πλάνο για να μην αδικήσουμε τον ανταγωνιστή κιθαρίστα από την άλλη μεριά. .

5. άλλο ένα close up πλάνο όπου ο ενθουσιασμός του τραγουδιστή φαίνεται ξεκάθαρα, διαλύει κάθε είδους αμφιβολίας και βάζει στη θέση του τον οποιοδήποτε δύσπιστο και άπιστο Θωμά..



6. η φωτογραφία αυτή δεν έπρεπε να υπάρχει μιας και δεν προσφέρει τίποτα απολύτως. Αλλά πρέπει να λέμε και τα αρνητικά.. Ο μπασίστας ίσα ίσα που φαίνεται..

7. η επάνοδος του μπασίστα. Το γλέντι έχει ανάψει για τα καλά. Ανεβασμένος ξανά στο μόνιτορ για νέα σόλα.. Δώσ'του αγόρι μου..



8. ο ντράμερ, ως αντιδραστικό στοιχείο όπως πάντα, πλούσιο σε μαλλί κεφάλι, άπειρα ταττού και "εύσωμος", προσπαθεί να εκτοπίσει τον μπασίστα και να μπει και αυτός στο πλάνο..

9. αναμφισβήτητα η νίκη του ντράμερ. Ζήτω ο ντράμερ..


10. ο τραγουδιστής βαίνει σε ακρότητες τυλίγοντας το καλώδιο του μικροφώνου γύρω από τον ώμο του, ενώ παράλληλα τραγουδάει..

11. άλλη μία φορά για να εμπεδώσουμε καλά το πόσο ακραίο άτομο είναι ο τραγουδιστής. Έτσι δε γίνεται και στα δελτία των ειδήσεων? 153.471 φορές το ίδιο βίδεο των 10 δευτερολέπτων..


12. η επιστροφή του μπασίστα και φυσικά η επιβεβαίωση από το πλήθος..

13. ο τραγουδιστής συμμορφώθηκε, ο ντράμερ καταλάγιασε το πάθος και την καφρίλα που τον διακατέχουν και ο μπασίστας μας, την έκανε από ώρα γιατί είναι μεγάλη βεντέτα και έχει τα βίτσια του.. Για τον κιθαρίστα δε λέμε τίποτα, είχε χαμηλή απόδοση έτσι κι αλλιώς. Η συναυλία τελείωσε..

Φτου ρε πούστη μου δουλειά..

πολύ πήξιμο στη δουλειά. Δεν αντέχω άλλο. Θα μιλήσω στο αφεντικό..

"Αφεντικό βγάλε με από το ράφι με τα γιαούρτια και βάλε με στο ράφι με τις πίτες. Εκτός από το να πήζω, θα φουσκώνω κιόλας.."

Περί ζωής (με ζ και όχι Ζ) - μέρος β΄: εδώ δεν υπάρχουν μετεξεταστέοι..

μεγάλο σχολείο η ζωή, που όλοι θα αποφοιτήσουμε..

Για νέες ήττες, για νέες συντριβές..

πάλι κομμάτια έγινα.

Βγήκα μία βόλτα στο μαγικό κόσμο του internet να μάθω τι γίνεται στον κόσμο. Κυρίως ενημερώνομαι από ελληνικά site και ελληνικά blogs. Τηλεόραση δεν έχω, ή μάλλον είχα και ευτυχώς χάλασε. Κλειστή την είχα έτσι κι αλλιώς. Ραδιόφωνο λιγοστό. Ένα Πανούση είχα και άκουγα, μου τον κόψανε και αυτόν. Ο Skai radio αποφάσισε να το δει αποκλειστικά επιχείρηση και έβαλε συνδρομή για το Skairadio-live μέσω internet. Σκατά. Ούτε ραδιενεργά κατάλοιπα μπορώ να ακούω. Ναι, γουστάρω ότι κάνω να το κάνω μέσω διαδικτύου ή δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Διαλέχτε.

Έτσι γυρνώντας από τη βόλτα, ένιωθα σα να είχα πιει τα ούζα της ζωής μου. Αλλά τη λέω. Όταν πρόκειται για ούζα, σημαίνει παρέα, κουβέντα, μαλακίες, φιλοσοφία μετά από μερικά ποτήρια, και πέσιμο στη γκόμενα που κάθεται δίπλα. Και αν έχει πιει και αυτή ούζο γίνεται το έλα να δεις. Γαμάτη φάση. Οπότε όσο κουρούμπελο και έχεις γίνει, γυρνάς με ικανοποίηση και με το αίσθημα της πληρότητας. Τώρα η βόλτα με έκανε να γονατίσω και να συρθώ μέχρι τα σκαλιά της πόρτας μου στα γόνατα.

Μικρέ μου φοιτητή, λυπάμαι για ότι σου συνέβη.

Δυστυχώς το θεώρημα της ελάχιστης κατανάλωσης ενέργειας βρίσκει απόλυτη εφαρμογή, σε αυτή (ακολουθεί αστείο) τη χώρα (τέλος αστείου). Κάτι μου λέει ότι και πάλι λίγα ως και τίποτα θα γίνουν. Μηδέν εις το πηλίκο δηλαδή. Ο ελληνικός λαός τρώει κουτόχορτο, κακής ποιότητας, και γουστάρει και από πάνω.

Μικρέ μου Οτσαλάν σε χαιρετώ..

Μωρό μου έμαθα ότι παντρεύεσαι.. Τέλεια..

γεια σου μωράκι μου. Μικρό μου τι μου κάνεις σήμερα? Σου έλειψα από χτες καθόλου? Εμένα πολύ. Πάρα πολύ. Είμαστε τόσο μακριά, εσύ εκεί και εγώ εδώ, αλλά σε νιώθω τόσο κοντά ώρες - ώρες.

Για πες μου κανένα νέο σου. Χτες το βράδυ που σε άφησα τι έκανες?

Τι παντρεύεσαι?? Καλά μου έφυγε το καφάσι!!! Ώπα. Δηλαδή η σχέση μας λαμβάνει τέλος? Τρία χρόνια πάνε, φύγανε? Ναι? Καλά αυτό είναι τέλειο…

Στείλε μου πρόσκληση για το γάμο. Θα ήθελα πολύ να σε ξαναδώ και μάλιστα νυφούλα...

(ουφ…………!!!!)

Εμένα οι φίλοι μου είναι..

ως διαδραστικό άτομο που είμαι, επηρεάζομαι. Τι να κάνουμε. Άλλες φορές θετικά και άλλες αρνητικά.

Το θετικό κομμάτι το έχουν αναλάβει οι φίλοι και οι φίλες. Όχι απαραίτητα πως γίνομαι καλό παιδί. Αν γινόμουν θα πήγαινα στο κατηχητικό. Αντιθέτως κωλόπαιδο γίνομαι του κερατά. Βγάζω από μέσα μου κάθε αποθυμένο, και το φτύνω στα μούτρα του κάθε καριόλη μαλακοπίτουρα, και της κάθε κακογαμημένης γκόμενας. Για αυτό και είναι φίλοι μου, γιατί τους/τις γουστάρω και όταν είμαστε μαζί είμαι κάπως αλλιώς. Πιο απελευθερωμένος και πιο ακομπλεξάριστος από ότι συνήθως. Λίγο σπρώξιμο χρειάζομαι αδερφάκι μου, αλλιώς δε βγαίνω. Η φωτιά για να ανάψει το σπίρτο περιμένει. Αν δεν έρθει δεν τα καταφέρνει, αλλά βρίσκεται εκεί και ελλοχεύει τη στιγμή. Η επιρροή τους κρατάει καιρό ξεθυμαίνοντας βραδέως. Όταν τελειώσει το υγρό του αναπτήρα τότε τον πούλο στο μπαούλο. Πρέπει να με φορτίσεις πολύ - μα πάρα πολύ, για να ανάψω και να βάλω σε όλα φωτιά. Να σε ξεφτιλίσω μέχρι αηδίας για σε είδα το πρωί και μου την έσπασες, έτσι μόνο και μόνο γιατί πέρασες από μπροστά μου. Που ξέρεις μπορεί να θυμήθηκα κάτι για σένα, που δε στο είπα τότε και ποτέ και δε σου είπα επίσης πόσο καριόλης ήσουν. Γιατί να ξέρεις ότι αν και έχω τεράστια ανοχή και υπομονή, έχω και πολύ καλή μνήμη. Μέσα στα σκατά έχω και κάτι καλό.

Το αρνητικό κομμάτι το έχουν αναλάβει οι υπόλοιποι. Αυτοί που δεν ανήκουν στην κατηγορία φίλος/φίλη. Είναι οι έτσι για να βρισκόμαστε, οι για να περνάει η ώρα, οι εσύ μου έλαχες (κι αν σου κάτσει? ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ?!!? ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ?!?!), και άλλοι πολλοί τέτοιοι. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να προαχθούν στην πρώτη παράγραφο του κειμένου, αλλά συνήθως μυρίζεσαι από την αρχή που ανήκει κανείς. Ασυνείδητα κρατάς μία επιφυλακτική στάση στην αρχή, και ο χρόνος σε οδηγεί. Το πρώτο klik σπάνια βγαίνει λανθασμένο. Ε, αυτοί είναι η χειρότερη επιρροή. Φορτίζεις, φορτίζεις, φορτίζεις –είναι να μη φορτίζεις με αυτά που συμβαίνουν? Αλλιώς δε είσαι τίποτα άλλο από μία βδέλλα που παρασιτεί. Ρε παιδί μου, γαμώ την ανοχή και την υπομονή μου, θέλω να τα βγάλω από μέσα μου αυτά τα γαμημένα. Αλλά οι καριόληδες δε βοηθάνε. Και να ‘ταν μόνο αυτό? Εκτός τούτου, σου βάζουν και άλλα. Σε ποτίζουν με τη μαλακία τους. Προσπαθούν να σε κάνουν σα τα μούτρα τους. Πώς να αντισταθείς? Αφού δεν έχεις που να πας. Τι να κάνουμε πέσαμε στην περίπτωση που πρέπει πρώτα να σας αντιμετωπίζω και μετά να προχωρήσω.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.. Γάμησέ τα. Αλλά θα τα καταφέρω, γιατί οι φίλοι μου είναι και τα πρώτα παιδιά και που θα πάει θα ξεκλειδώσω γαμώ την κούτρα μου γαμώ..

Τώρα τελευταία έχω γίνει πολύ μαλάκας. Μήπως τελικά κάνω παρέα με μαλάκες???..


Πι.ες: δες και το παρακάτω link. Είναι με τη ευγενική αχορηγία του vatraxokoritsou. Το θέμα είναι σχετικό. Δεν την ρώτησα, σιγά μη τη ρωτήσω, ας μου κάνει μήνυση, είναι χρόνια μόδα. ΕΛΑ ΝΑ ΑΝΑΒΟΥΝΕ ΤΑ ΑΙΜΑΤΑ..

http://vatraxokoritso.blogspot.com/2006/10/blog-post_02.html

Περί ζωής (με ζ και όχι με Ζ)..

πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα ΖΩΗ..

Φασισμός - Βλακεία : 2 - 0

κάπως έτσι άνοιξε το σκορ με 2-0. Υπάρχει και ένα γκολ από τα αποδυτήρια, για χρωστούμενες υποθέσεις. Σύμφωνα με μία άποψη η βλακεία είναι χειρότερη από το φασισμό, κρατώ τις επιφυλάξεις μου όμως γιατί δεν έχω δει ιδίοις όμασης το σκληρό πρόσωπο του φασισμού. Πάντως αυτές τις μέρες σκόραρε και μάλιστα εντυπωσιακά. Αυτό το γκολ θα μπει σίγουρα στα καλύτερα γκολ της αγωνιστικής περιόδου και δε θα αφορά μόνο το εγχώριο πρωτάθλημα.

Τι να πω και γω ο κακομοίρης. Έχουν γραφτεί τόσες και τόσες φορές, πάλι από την αρχή? Πάλι να πούμε για δημοκρατία και ελευθερία? Το 'χω βαρεθεί να το ακούω αυτό το θέμα, αλλά αυτή τη φορά χρειάζεται, αναμφιβόλως να το φωνάξουμε.

Όπως και να 'χει έχω σιχαθεί αυτή τη δυσοσμία. Πολύ βρώμα και με μεγάλη ακτίνα δράσης. Νιώθω μόνο αηδία. Θα 'θελα να μπορούσα έστω για λίγο να βγάλω φωτογραφία τα σωθικά μου και να σας τα δείξω..

Σηκώθηκα και έφυγα από αυτή τη χώρα (χαχα χώρα λέμε και κανένα αστείο να περνάει η ώρα) για προσωπικούς λόγους. Όμως οι λόγοι αυτοί, με μία μικρή συζήτηση έχουν να κάνουν με τη δομή και τις λειτουργίες του κράτους (κι άλλο αστείο). Το ότι δε με απασχολεί αν και πότε θα γυρίσω είναι γιατί ποτέ δε μπόρεσα να αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση. Αλλά με θέλει και γυρνάω πάλι εκεί μέσα από το διαδίκτυο. Αλλά και πάλι την ίδια αηδία γεύομαι.

Η κατάσταση δεν παλεύεται.. Αν η αρχή του τέλους είναι εδώ, το τέλος αργεί να έρθει? Ας μου απαντήσει κάποιος..

Πι.ες: Όλοι αυτοί, και μιλώ για τους επώνυμους, που νιώθουν περήφανοι για τη χώρα τους, και την εκθειάζουν δημόσια μιλώντας για τους προγόνους, Σωκράτη, Αριστοτέλη, Αριστοφάνη κτλ – το χω δει πολλές φορές αυτό το σκηνικό, αλήθεια είναι το ίδιο περήφανοι τώρα? Μπορούν να μιλήσουν με τα ίδια λόγια? Γιατί δεν εκθειάζουν τη χώρα τους για τα σημερινά πεπραγμένα? Και ας αφήσουν τους προγόνους εκεί που είναι γιατί τα κόκκαλά τους από το πολύ το τρίξιμο έχουν γίνει σκόνη..

Τη συμπαράσταση μου σε όλους εσάς και την απέχθειά μου σε όλους εκείνους..

Διφορούμενα σύμβολα..

μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις, όπως λέει και ένα ρητό. Για αυτό αντί να γράφω χίλιες λέξεις θα παραθέσω την εικόνα την ίδια να βγει και να τα πει σταράτα, χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς περικοπές και μισόλογα. Χωρίς βαρύγδουπες κουβέντες για να προκαλέσει εντυπωσιασμό και μόνο εντυπωσιασμό, επειδή το θέμα δε μπορεί να σταθεί από μόνο του - ή μήπως μπορεί?

Και η εικόνα είπε:

α. Είναι τα μπακαλιαράκια sponsored by Mercedez Benz?

β. Ή προειδοποιούν για εκπεμπόμενη ραδιενέργεια ?

Πι.ες. Η χρήση του φλας είναι σκόπιμη για να δοθεί εφέ στις φυσαλίδες..

Πουλ, πουλ κοτούλες μου..

δύο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα. Το να ανοίγω όμως πόρτες δεν είναι και το φόρτε μου, ειδικά αυτές που έχουν οδηγίες χρήσης πάνω γραμμένες.

Υπάρχει ένας κανόνας ότι μία πόρτα πρέπει να ανοίγει από μέσα προς τα έξω. Έτσι ώστε σε περίπτωση πανικού, ο βρισκόμενος πληθυσμός εντός του χώρου, να σπρώξει την πόρτα και να ξεχυθεί όξω. Αν τραβήξεις την πόρτα και σε σπρώχνουν και άλλοι από πίσω τότε μάλλον θα κολλήσεις πάνω στην πόρτα και δίπλα στην ταμπελίτσα open/close θα είναι και η φάτσα σου.

Αλλά αυτός ο κανόνας σπανίως ακολουθείται και έτσι οι πόρτες έχουν οδηγίες χρήσης: ώθηση/έλξη. Ε, αυτό είναι και το πρόβλημά μου. Χάθηκε ο κόσμος να έγραφε τράβα/σπρώξε? Αυτό το καταλαβαίνω απόλυτα. Το έχω μάθει καλά από τη καθημερινή ζωή, από τα ζόρια που τραβάω και τα φορτία που σπρώχνω. Οπότε κάθε φορά που βλέπω ώθηση/έλξη πάντα δοκιμάζω και τους δύο τρόπους και ότι κάτσει.

Ο μόνος τρόπος για να το πετύχω με την πρώτη, είναι να το μεταφράσω στον κόσμο της πυρηνικής φυσικής. Μόνο εκεί έχω ακούσει και εφαρμόσει την ώθηση και την έλξη:

Ώθηση: ε, εσύ τι φορτίο έχεις? Το ίδιο με μένα? Άντε γεια. Σε στέλνω και με στέλνεις μακριά.

Έλξη: ε, εσύ τι φορτίο έχεις? Το αντίθετο με μένα? Έλα δω μωρό μου.

Μόνο έτσι.

Όμως τις προάλλες έπεσα πάνω σε μία πόρτα που έγραφε pull/push. Στο χώρο αυτό έμπαινα, οπότε διάβασα και εκτέλεσα την εντολή pull. Τραβάω την πόρτα και ανοίγει, χωρίς σκέψη χωρίς τίποτα. Εντελώς φυσικά. Αγγλιστί γιατί το πέτυχα? Τι συμβαίνει?

Μήπως το pull, έχει καμιά σχέση με το πουλ-πουλ που λέμε στις κοτούλες και έρχονται προς το μέρος μας? Γιατί εδώ στο χωριό μου, έχουμε γενικά, ΠΟΛΛΕΣ κότες.

I'm money...what are you? That's the question..

τόσο καιρό εδώ πέρα και δεν έχω γράψει μια δυο αράδες για τον τόπο μου. Που λες μοναδικέ μου αναγνώστη το L.A. (Low Achaia ή και Κάτω Αχαγιά) είναι ένα μεγάλο χωριό. Είναι μεγάλο, γιατί σου μαθαίνει σχεδόν καθημερινά, μικρά πράματα.

Αυτό γίνεται 3 με 4 φορές τη βδομάδα. Ε, μια δυο φορές θα μείνεις μέσα, και μια δυο φορές δε θα γίνει τίποτα. Όποτε είμαστε στις τρεις τέσσερεις φορές που όλο και κάτι μικρό θα συμβεί. Γιατί να θυμάσαι ότι τα μικρά πράματα μπορεί να κουβαλούν περισσότερη ουσία και είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά στον καθένα μας.

Συνεχίζοντας μικρέ μου αναγνώστη, εδώ συνηθίζουν οι άνθρωποι να μιλάνε στα αγγλικά που και που. Μερικές φορές αυτό επεκτείνεται και στις υπηρεσίες και στα προϊόντα. Δεν εννοώ και ελληνικά και αγγλικά. Ή το ένα ή το άλλο. Αναλόγως πως θα κάτσει στον καθένα εκείνη τη στιγμή.

Έτσι λοιπόν μετά τη μικρή εισαγωγή, αρχίζω να διηγούμαι γιατί και εγώ κουράστηκα..

Μου έκανε εντύπωση ένας διάλογος τον οποίο και θα στον μεταφέρω. Ουσιαστικά επρόκειτο για μονόλογο, μιας και το δεύτερο πρόσωπο, δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη.

"..Oh men, give me some help. Last time I was trying for two days, men, I did nothing, men. And you in just ten minutes you solved the problem, men. "

Από ότι κατάλαβες το "men" είναι σαν το μαλάκας ελληνιστή. Τέσπα. Συνεχίζω.. κόβοντας τις κακές λέξεις (men).

(το ίδιο πρόσωπο πάντα) "... If I solve it now, I'm money, men. "

Και κάπου εδώ σταμάτησα να ακούω. Θα μεταφράσω το δύσκολο κομμάτι:

• I'm money, men = είμαι λεφτά, δικέ μου.

Ή μήπως όχι? Δε νομίζω ότι το "είμαι λεφτά, δικέ μου" προέρχεται από το "όλα τα λεφτά μωρό μου, όλα τα λεφτά..". Σίγουρα όχι. Ο τύπος δεν ήταν τόσο κουλτουριάρης.

Μήπως εννοούσε "είμαι Θεός"? Το έχω ακούσει πολλές φορές. Και εγώ το χρησιμοποιούσα κατά κόρον κάποτε, μέχρι που μου 'κανε μήνυση ο Θεός, όπως ο Νταλάρας στον Πανούση, και το έκοψα, γιατί θα έπρεπε να πληρώνω πρόστιμο.

Προς στιγμήν κάτι δεν κόλλαγε σε αυτό το λογισμό, αλλά όλα ήρθαν κι έδεσαν αστραπιαία με τη σκέψη: "yo men, if your God is money, then men you are money. And I'm money too. And by being money, I buy you and sell you as I like. YO, MEN. "

See you later alegater...

Το κάλεσμα των σειρήνων..

"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να
τ' ακουμπήσω.

Έπεφτε το όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο…."

κάπως έτσι ξύπνησα και εγώ σήμερα. Η ψυχολογία κάτω από τον πάτο, δίχως αιτία και αφορμή. Γεμάτος ενοχή, αγωνία και με υψηλό το αίσθημα του φόβου. Γιατί όμως, δεν ξέρω. Σα να ‘μαι υπεύθυνος για κάτι που δεν έχω κάνει. Σαν τα καμώματα τις προηγούμενης νύχτας να μην είχαν διαγραφεί από μέσα μου. Μα, εχτές δεν έκανα τίποτα..

Ένα αίσθημα που με ακινητοποιεί. Το κεφάλι δεν μπορεί να δώσει κάποια εξήγηση. Και αυτό βρίσκεται στη δική του δίνη, λίγο πιο πέρα και παλεύει. Προσπαθούμε να συντονιστούμε, αλλά μάταιο. Μπόρα είναι θα περάσει, αλλά όλη η υπόλοιπη μέρα θα κυλήσει κάπως έτσι. Γνώριζα πριν καλά-καλά ανοίξω τα μάτια μου ότι έξω θα έχει συννεφιά. Ναι, αλλά αυτό δε μπορεί να με επηρεάσει με τέτοιο τρόπο. Πριν καν το δω με τα ίδια μου τα μάτια.

Τα πρώτα σημάδια είχαν φανεί από την προηγούμενο πρωινό. Όπως οι αρρώστιες, που πρώτα επωάζουν και μετά σου δίνουν και καταλαβαίνεις. Να ψάξω πιο πίσω? Παρασκευή απόγευμα, η πρώτη μου βόλτα στην παραλία. Η επιστροφή στο σπίτι με βρήκε κάπως αμήχανο και αδύναμο και κάνω οτιδήποτε. Κάτι είχε ο αέρας, η θάλασσα, ο ουρανός και με ζάλισαν. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτά. Αλλιώς τα είχα μάθει. Στο μυαλό μου τριγύριζε επίμονα η σκέψη της επόμενης βόλτας στην παραλία. Την επόμενη Παρασκευή ίσως το μυστήριο να λυθεί. Ελπίζω να είσαι πάλι εκεί. Οι σειρήνες με καλούν..


(συνέχεια ποιήματος για τους ενδιαφερόμενους)

"…..έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να
ξαναχωρίσει.

Κοιτάζω τα μάτια. Μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά
μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει
κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα.
Δεν έχω άλλη δύναμη
τα χέρια μου χάνουνται και με πλησιάζουν
ακρωτηριασμένα."

(Γ’ Μέμνησο λουτρών οις ενοσφίσθης)

Εκλέγομαι και τρελαίνομαι..

ημέρα εκλογών στην Ελλάδα και εγώ έχω ένα πόνο στο στομάχι. Πρέπει να είναι το γάλα. Και το ‘δα ότι ήταν πηκτό. Μπα, έτσι θα είναι αυτή η μάρκα σκέφτηκα και προχώρησα προς την κατάποσή του με μαχαίρι και πιρούνι. Αλλά και το κουταλάκι του γλυκού θα ταίριαζε. Οι κανόνες καλών τρόπων τι λένε για αυτό?

Όπως και να ’χει ημέρα εκλογών και πάλι. Ακόμα απορώ πώς μπορεί αυτή η χώρα και επιβιώνει. Γιατί δεν καταστρέφεται σα χάρτινος πύργος, ή έστω δεν αποσυντίθεται? Μπορεί η αποσύνθεση να έχει ήδη αρχίσει, αλλά σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου θα έπρεπε να βρισκόταν σε μη αναστρέψιμο σημείο. Να είχαν βγει ειδικοί, επιστήμονες, μέντορες κάθε είδους, (και άσχετοι κάθε είδους) και να το πουν. Παιδιά χανόμαστε και δε γίνεται τίποτα να το αλλάξουμε.

Πραγματικά όταν έρθει εκείνη η στιγμή θα αισθανθώ πολύ χαρούμενος. Επιτέλους θα ξέρουμε για πρώτη φορά που οδεύουμε. Τι ωραία που θα είναι. Πάμε προς το τέλος, τα φώτα θα χαμηλώσουν και η αυλαία θα πέσει. Το χειροκρότημα μάλλον δε θα ακουστεί (η τροφή του καλλιτέχνη), αλλά δεν πειράζει. Το έργο το παίξαμε. Ιδρώσαμε, αλλά το φέραμε εις πέρας.

Όσο ζούσα εν Ελλάδι, τώρα μετακόμισα στην δική μου κοντινή Αμερική, κάπως έπαιρνα πρέφα πώς την σκαπουλάραμε. Τι Κόπερφιλντ και μαλακίες , αυτή ήταν μαγεία. Η απογοήτευση μου όμως μεγάλωνε γιατί και η επόμενη μέρα δεν θα ήταν η τελευταία. Κρίμα και θα το γιορτάζαμε το γεγονός στο σπίτι μου με φίλους. Άλλη φορά παιδιά. Συγγνώμη. Θα σας στείλω όμως ότι ετοίμασα, γιατί είναι πολλά και θα μου χαλάσουν.

Τώρα διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων από το διαδίκτυο, και μένω άφωνος. Ε, εσείς εκεί, με ακούτε? Έπρεπε να είχατε εξαφανιστεί εδώ και χρόνια. Πολύ σαπίλα βρε αδερφάκι μου.

Στέλνω την ψήφο μου μέσα σε ένα μπουκάλι, μαζί με ένα μήνυμα (το μήνυμα θα είναι έξω από το φάκελο που περικλείει την ψήφο, για να μην θεωρηθεί άκυρη). Ρίχνω το μπουκάλι στην πιο κοντινή θάλασσα και απομακρύνομαι. Όταν έρθει πάρτε το και κρατήστε το μέχρι τις επόμενες εκλογές. Για εσάς δεν ανησυχώ. Θα υπάρχετε μέχρι τότε και θα συνεχίσετε να υπάρχετε για πάντα.

Τρώω ποπ-κορν και διαβάζω τα καινούρια πρωτοσέλιδα. Σας ευχαριστώ. Φιλιά.

Θέλω να βγω να παίξω με τ' άλλα παιδιά..

μου 'παν ότι από το εξής μπορώ να βγω. Μην αργήσω όμως. Ήρ8ε η ώρα σου φίλε, ήρθε η ώρα σου, αλλά μην αργείς. Μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερος? Ναι φίλε, ελεύθερος, αλλά θα σε κατευθύνουμε εμείς. Ξέρεις τώρα. Να μην παρεκτραπείς. Κι αν θέλω να βγω στην αλάνα να παίξω με τα άλλα παιδιά? Μπορώ? Θα βγεις και στην αλάνα, αλλά στην αρχή για λίγο. Θα σε προσέχουμε. Σας ευχαριστώ. Σας αγαπώ πολύ. Μου φέρεστε τόσο καλά, και νοιάζεστε για μένα. Σα να ’μαι το παιδί σας. Μα το παιδί μας είσαι. Εμείς θα σε μεγαλώσουμε με όλες τις αξίες και τα ιδανικά που πρέπει κάποιος να 'χει.

Κι όταν μεγαλώσω θα γίνω σαν κι εσάς? Και θα ’χω τα δικά μου παιδιά να μεγαλώσω? Ναι. Και πάλι εμείς θα τα καθοδηγούμε όπως και εσένα. Όλα είστε δικά μας παιδιά. Μη σε μέλει. Μα εγώ θέλω να μαι διαφορετικός από τ άλλα παιδιά. Θα είσαι, αυτό είναι σίγουρο. Καθείς εφώ ετάχθει. Αχ καλό μου σύστημα πόσο σε αγαπώ.

Και για πες μου εγώ τι ρόλο θα έχω όταν μεγαλώσω? Θα είμαι καλός? Μη φοβάσαι για σένα έχουμε μεγάλα σχέδια. Εσύ θα γίνεις η κατουρημένη ποδιά. Μα.. Περίμενε μη βιάζεσαι. Πολλοί θα ’ρχονται και θα σε φιλούν. Και αυτό είναι καλό? Θα χω δύναμη? Τι δύναμη θα την έχουν άλλοι. Τα γρανάζια. Εσύ θα είσαι κάτι πιο ιδιαίτερο όμως, αφού θες να μάθεις. Τι? Θα ’σαι το έμβλημα της υποταγής. Και ο υποταγμένος δεν έχει ελπίδα, πέρα από αυτή που του δίδεται. Αυτό είναι το ταλέντο σου μικρέ.

Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένο μου σύστημα. Αλήθεια πόσο σοφό είσαι!?!? Όλα τα σκέφτεσαι και όλα τα βλέπεις. Θα με επιβλέπεις να μην κάνω λάθη και να μπορώ να γίνομαι όλο και καλύτερος? Φυσικά! Αυτό πρέπει να κάνω άλλωστε. Μπορώ να πάω να παίξω τώρα? Ναι, πήγαινε, αλλά φρόνιμα. Έχεις πολλά να μάθεις ακόμα....