Το κάλεσμα των σειρήνων..

"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να
τ' ακουμπήσω.

Έπεφτε το όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο…."

κάπως έτσι ξύπνησα και εγώ σήμερα. Η ψυχολογία κάτω από τον πάτο, δίχως αιτία και αφορμή. Γεμάτος ενοχή, αγωνία και με υψηλό το αίσθημα του φόβου. Γιατί όμως, δεν ξέρω. Σα να ‘μαι υπεύθυνος για κάτι που δεν έχω κάνει. Σαν τα καμώματα τις προηγούμενης νύχτας να μην είχαν διαγραφεί από μέσα μου. Μα, εχτές δεν έκανα τίποτα..

Ένα αίσθημα που με ακινητοποιεί. Το κεφάλι δεν μπορεί να δώσει κάποια εξήγηση. Και αυτό βρίσκεται στη δική του δίνη, λίγο πιο πέρα και παλεύει. Προσπαθούμε να συντονιστούμε, αλλά μάταιο. Μπόρα είναι θα περάσει, αλλά όλη η υπόλοιπη μέρα θα κυλήσει κάπως έτσι. Γνώριζα πριν καλά-καλά ανοίξω τα μάτια μου ότι έξω θα έχει συννεφιά. Ναι, αλλά αυτό δε μπορεί να με επηρεάσει με τέτοιο τρόπο. Πριν καν το δω με τα ίδια μου τα μάτια.

Τα πρώτα σημάδια είχαν φανεί από την προηγούμενο πρωινό. Όπως οι αρρώστιες, που πρώτα επωάζουν και μετά σου δίνουν και καταλαβαίνεις. Να ψάξω πιο πίσω? Παρασκευή απόγευμα, η πρώτη μου βόλτα στην παραλία. Η επιστροφή στο σπίτι με βρήκε κάπως αμήχανο και αδύναμο και κάνω οτιδήποτε. Κάτι είχε ο αέρας, η θάλασσα, ο ουρανός και με ζάλισαν. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτά. Αλλιώς τα είχα μάθει. Στο μυαλό μου τριγύριζε επίμονα η σκέψη της επόμενης βόλτας στην παραλία. Την επόμενη Παρασκευή ίσως το μυστήριο να λυθεί. Ελπίζω να είσαι πάλι εκεί. Οι σειρήνες με καλούν..


(συνέχεια ποιήματος για τους ενδιαφερόμενους)

"…..έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να
ξαναχωρίσει.

Κοιτάζω τα μάτια. Μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά
μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει
κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα.
Δεν έχω άλλη δύναμη
τα χέρια μου χάνουνται και με πλησιάζουν
ακρωτηριασμένα."

(Γ’ Μέμνησο λουτρών οις ενοσφίσθης)