Πουλ, πουλ κοτούλες μου..

δύο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα. Το να ανοίγω όμως πόρτες δεν είναι και το φόρτε μου, ειδικά αυτές που έχουν οδηγίες χρήσης πάνω γραμμένες.

Υπάρχει ένας κανόνας ότι μία πόρτα πρέπει να ανοίγει από μέσα προς τα έξω. Έτσι ώστε σε περίπτωση πανικού, ο βρισκόμενος πληθυσμός εντός του χώρου, να σπρώξει την πόρτα και να ξεχυθεί όξω. Αν τραβήξεις την πόρτα και σε σπρώχνουν και άλλοι από πίσω τότε μάλλον θα κολλήσεις πάνω στην πόρτα και δίπλα στην ταμπελίτσα open/close θα είναι και η φάτσα σου.

Αλλά αυτός ο κανόνας σπανίως ακολουθείται και έτσι οι πόρτες έχουν οδηγίες χρήσης: ώθηση/έλξη. Ε, αυτό είναι και το πρόβλημά μου. Χάθηκε ο κόσμος να έγραφε τράβα/σπρώξε? Αυτό το καταλαβαίνω απόλυτα. Το έχω μάθει καλά από τη καθημερινή ζωή, από τα ζόρια που τραβάω και τα φορτία που σπρώχνω. Οπότε κάθε φορά που βλέπω ώθηση/έλξη πάντα δοκιμάζω και τους δύο τρόπους και ότι κάτσει.

Ο μόνος τρόπος για να το πετύχω με την πρώτη, είναι να το μεταφράσω στον κόσμο της πυρηνικής φυσικής. Μόνο εκεί έχω ακούσει και εφαρμόσει την ώθηση και την έλξη:

Ώθηση: ε, εσύ τι φορτίο έχεις? Το ίδιο με μένα? Άντε γεια. Σε στέλνω και με στέλνεις μακριά.

Έλξη: ε, εσύ τι φορτίο έχεις? Το αντίθετο με μένα? Έλα δω μωρό μου.

Μόνο έτσι.

Όμως τις προάλλες έπεσα πάνω σε μία πόρτα που έγραφε pull/push. Στο χώρο αυτό έμπαινα, οπότε διάβασα και εκτέλεσα την εντολή pull. Τραβάω την πόρτα και ανοίγει, χωρίς σκέψη χωρίς τίποτα. Εντελώς φυσικά. Αγγλιστί γιατί το πέτυχα? Τι συμβαίνει?

Μήπως το pull, έχει καμιά σχέση με το πουλ-πουλ που λέμε στις κοτούλες και έρχονται προς το μέρος μας? Γιατί εδώ στο χωριό μου, έχουμε γενικά, ΠΟΛΛΕΣ κότες.