ημέρα εκλογών στην Ελλάδα και εγώ έχω ένα πόνο στο στομάχι. Πρέπει να είναι το γάλα. Και το ‘δα ότι ήταν πηκτό. Μπα, έτσι θα είναι αυτή η μάρκα σκέφτηκα και προχώρησα προς την κατάποσή του με μαχαίρι και πιρούνι. Αλλά και το κουταλάκι του γλυκού θα ταίριαζε. Οι κανόνες καλών τρόπων τι λένε για αυτό?
Όπως και να ’χει ημέρα εκλογών και πάλι. Ακόμα απορώ πώς μπορεί αυτή η χώρα και επιβιώνει. Γιατί δεν καταστρέφεται σα χάρτινος πύργος, ή έστω δεν αποσυντίθεται? Μπορεί η αποσύνθεση να έχει ήδη αρχίσει, αλλά σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου θα έπρεπε να βρισκόταν σε μη αναστρέψιμο σημείο. Να είχαν βγει ειδικοί, επιστήμονες, μέντορες κάθε είδους, (και άσχετοι κάθε είδους) και να το πουν. Παιδιά χανόμαστε και δε γίνεται τίποτα να το αλλάξουμε.
Πραγματικά όταν έρθει εκείνη η στιγμή θα αισθανθώ πολύ χαρούμενος. Επιτέλους θα ξέρουμε για πρώτη φορά που οδεύουμε. Τι ωραία που θα είναι. Πάμε προς το τέλος, τα φώτα θα χαμηλώσουν και η αυλαία θα πέσει. Το χειροκρότημα μάλλον δε θα ακουστεί (η τροφή του καλλιτέχνη), αλλά δεν πειράζει. Το έργο το παίξαμε. Ιδρώσαμε, αλλά το φέραμε εις πέρας.
Όσο ζούσα εν Ελλάδι, τώρα μετακόμισα στην δική μου κοντινή Αμερική, κάπως έπαιρνα πρέφα πώς την σκαπουλάραμε. Τι Κόπερφιλντ και μαλακίες , αυτή ήταν μαγεία. Η απογοήτευση μου όμως μεγάλωνε γιατί και η επόμενη μέρα δεν θα ήταν η τελευταία. Κρίμα και θα το γιορτάζαμε το γεγονός στο σπίτι μου με φίλους. Άλλη φορά παιδιά. Συγγνώμη. Θα σας στείλω όμως ότι ετοίμασα, γιατί είναι πολλά και θα μου χαλάσουν.
Τώρα διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων από το διαδίκτυο, και μένω άφωνος. Ε, εσείς εκεί, με ακούτε? Έπρεπε να είχατε εξαφανιστεί εδώ και χρόνια. Πολύ σαπίλα βρε αδερφάκι μου.
Στέλνω την ψήφο μου μέσα σε ένα μπουκάλι, μαζί με ένα μήνυμα (το μήνυμα θα είναι έξω από το φάκελο που περικλείει την ψήφο, για να μην θεωρηθεί άκυρη). Ρίχνω το μπουκάλι στην πιο κοντινή θάλασσα και απομακρύνομαι. Όταν έρθει πάρτε το και κρατήστε το μέχρι τις επόμενες εκλογές. Για εσάς δεν ανησυχώ. Θα υπάρχετε μέχρι τότε και θα συνεχίσετε να υπάρχετε για πάντα.
Όπως και να ’χει ημέρα εκλογών και πάλι. Ακόμα απορώ πώς μπορεί αυτή η χώρα και επιβιώνει. Γιατί δεν καταστρέφεται σα χάρτινος πύργος, ή έστω δεν αποσυντίθεται? Μπορεί η αποσύνθεση να έχει ήδη αρχίσει, αλλά σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου θα έπρεπε να βρισκόταν σε μη αναστρέψιμο σημείο. Να είχαν βγει ειδικοί, επιστήμονες, μέντορες κάθε είδους, (και άσχετοι κάθε είδους) και να το πουν. Παιδιά χανόμαστε και δε γίνεται τίποτα να το αλλάξουμε.
Πραγματικά όταν έρθει εκείνη η στιγμή θα αισθανθώ πολύ χαρούμενος. Επιτέλους θα ξέρουμε για πρώτη φορά που οδεύουμε. Τι ωραία που θα είναι. Πάμε προς το τέλος, τα φώτα θα χαμηλώσουν και η αυλαία θα πέσει. Το χειροκρότημα μάλλον δε θα ακουστεί (η τροφή του καλλιτέχνη), αλλά δεν πειράζει. Το έργο το παίξαμε. Ιδρώσαμε, αλλά το φέραμε εις πέρας.
Όσο ζούσα εν Ελλάδι, τώρα μετακόμισα στην δική μου κοντινή Αμερική, κάπως έπαιρνα πρέφα πώς την σκαπουλάραμε. Τι Κόπερφιλντ και μαλακίες , αυτή ήταν μαγεία. Η απογοήτευση μου όμως μεγάλωνε γιατί και η επόμενη μέρα δεν θα ήταν η τελευταία. Κρίμα και θα το γιορτάζαμε το γεγονός στο σπίτι μου με φίλους. Άλλη φορά παιδιά. Συγγνώμη. Θα σας στείλω όμως ότι ετοίμασα, γιατί είναι πολλά και θα μου χαλάσουν.
Τώρα διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων από το διαδίκτυο, και μένω άφωνος. Ε, εσείς εκεί, με ακούτε? Έπρεπε να είχατε εξαφανιστεί εδώ και χρόνια. Πολύ σαπίλα βρε αδερφάκι μου.
Στέλνω την ψήφο μου μέσα σε ένα μπουκάλι, μαζί με ένα μήνυμα (το μήνυμα θα είναι έξω από το φάκελο που περικλείει την ψήφο, για να μην θεωρηθεί άκυρη). Ρίχνω το μπουκάλι στην πιο κοντινή θάλασσα και απομακρύνομαι. Όταν έρθει πάρτε το και κρατήστε το μέχρι τις επόμενες εκλογές. Για εσάς δεν ανησυχώ. Θα υπάρχετε μέχρι τότε και θα συνεχίσετε να υπάρχετε για πάντα.
Τρώω ποπ-κορν και διαβάζω τα καινούρια πρωτοσέλιδα. Σας ευχαριστώ. Φιλιά.
No comments:
Post a Comment