18/3

πέρυσι τέτοια μέρα και περίπου ώρα έγινα άντρας με τη βούλα (με "β" μικρό). Είχα κάνει αίτηση κανά εξάμηνο πιο πριν και περίμενα είτε να απορριφθεί είτε να εγκριθεί. Τελικά εγκρίθηκε..

υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνει κάποιος άντρας. Άλλος γίνεται με το στρατό, άλλος με τη δουλειά – το γιαπί – το πηλοφόρι – το μυστρί, άλλος με την πρώτη σεξουαλική επαφή και δυο τρεις άλλοι τρόποι που μου διαφεύγουν. Εγώ πέρασα από όλα αυτά τα στάδια ή έστω άγγιξα, αλλά απόμεινα παιδί..

ένα χρόνο πριν έμαθα την ηλικία μου, τις ευθύνες μου και κυρίως ότι πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής και σκέψης. Καμιά φορά όμως δε μπορεί να χωρέσει στο νου μου και φρικάρω. Ήταν ένα πολύ δυνατό μάθημα για όλους μας και μάθαμε πολλά.. Τα δάκρυα δε δίνουν λύσεις, ούτε το να το σκέφτομαι. Δεν αρκούν. Πρέπει να προχωρήσω σε πιο ουσιαστικές πράξεις προς εμένα και προς στους άλλους. Ελπίζω μόνο να μη έρθει η στιγμή να πω "πάλι αργά"..

ξέρω υπάρχουν χειρότερα, τρις-χειρότερα, αλλά αυτό δε μπορεί να με κάνει να τραγουδάω. Το κάθε πράμα θέλει το χρόνο του. Δυστυχώς έχασες τα καλύτερα. Αυτά για τα οποία πάλευες για εμάς.. Αν μια λέξη μου έμεινε είναι "κρίμα"..

είμαστε όλοι μας καλά, σε σκεφτόμαστε, είμαστε περήφανοι για σένα, πατάμε γερά σε ό,τι έχτισες για εμάς και συνεχίζουμε. Και πού ‘σαι, μου χρωστάς μία συναυλία στο Μάλαμα. Ελπίζω κάποτε να μπορέσεις να με πας. Μπορεί η ξενιτιά να είναι δύσκολη όπως λένε, αλλά όπως λέει και το τραγούδι "της αγκαλιάς η ξενιτιά, είναι η πιο μεγάλη"..

Φίλε μου Ν. , Φίλε μου Η. , για όσα έχουμε ζήσει και κάναμε μαζί, Φίλη μου Κ., και για τη συμπαράστασή σας, σας έχω Φ..