ένας μικρός θάνατος, μια(ς) άλλη(ς) ζωή(ς)..

βαρύς γλυκός? σκληρός? ρεαλιστικός? Μήπως ολίγον ποιητικός, Καρυωτικός? Κυνικός..

Έτσι όπως βαδίζω πάνω στον κύκλο, λίγο πριν, πολύ μετά, λίγο πολύ πριν κλείσει, αρπάζω μία εφαπτομένη και την κάνω σε άλλη διάσταση..

..αλλά να, όπως υπήρχαν λόγοι/αφορμές να ξεκινήσω δεν υπάρχουν λόγοι/αιτίες να συνεχίσω. Τουλάχιστον εδώ. Ως εκ τούτου το παρόν blog δεν έχει άλλο λόγω ύπαρξης και σταματάει επίσης εδώ.

Το περιβάλλον αλλάζει χωρόχρονο. Οδός και αριθμός, πόλη και πολιτεία, και 2 με 3 μεσημβρινούς παραπέρα.

Το μέσα μου άλλαξε και αυτό, το έξω μου μεταμορφώνεται μέρα τη μέρα, το μυαλό ζητάει άλλους τρόπους, και η καρδιά, μου χαρίζει ένα γύρο ακόμα..

Ίσως να με βρεις σε κάποια αυτές τις μπουάτ. Τώρα τι/πού/πώς άγνωστο. Ίσως ξαναβγάλω από την τσέπη την C tremolo ή κάνω το πέρασμα σε τρομπέτα.. Η κιθάρα μένει στο σπίτι. Όπως στην Πάτρα μαζευόμασταν τέτοιο καιρό στην παραλία με ότι όργανο είχε/ήξερε ο καθένας, κιθάρα, φυσαρμόνικα, ντέφι, ακορντεόν, πουλόφωνο (αναποδογυρισμένα άδεια μπουκάλια μπύρας), άμμο μέσα σε καλάμια, κρόταλα, και κάναμε το κέφι μας. Σε λίγο βρεθήκαμε να παίζουμε σε φοιτητικές ταβέρνες όταν πια είχαμε μείνει μόνοι μας και αργότερα στο χαλαρό παίζαμε, περασμένες 1-2, με παραπάνω κόσμο στις ίδιες ταβέρνες..

Κάποια στιγμή θα τα ξαναπούμε από άλλη συχνότητα a.k.a. νικ, και σε άλλη συχνότητα a.k.a περιεχόμενο, με τρόπο αλλιώτικο.. Όπως προστάζουν τα παραπάνω..

Aπομένει μία στάση μερικές μέρες στο MSY και μετά “Πέρασμα στο ακρόνειρο”.

Χαιρετισμούς..

Πι. Ες. Ψάχνω κανά τραγούδι για να κλείσω αλλά nada. Ίσως αυτό να ταιριάζει λίγο καλύτερα. Αφιερωμένο στην Ana ή αλλιώς Nana από τα παλιά..