Το Χάνι..

αργά το βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο. "Πάμε για καμιά μπύρα?" "Και δεν πάμε?" Ε, και πήγαμε. Τα ποτήρια άδειαζαν το ένα μετά το άλλο, με διάφορα ποτά. Στο τέλος, μάλλον πληρώσαμε, φύγαμε ή μας έδιωξαν.

Κάθισα στην άκρη του πεζοδρομίου, ζαλισμένος και πάρα πολύ κουρασμένος να πάω παραπέρα. Προσπαθούσα να θυμηθώ σε ποιο ξενοδοχείο έμενα. Μάταιο. Είχε και πολύ κρύο και δεν μπορούσα να το αντέξω. Αποφάσισα να πάω να μείνω σε ένα άλλο ξενοδοχείο για το βράδυ και αύριο θα έβλεπα.

Ζήτησα ένα δωμάτιο με πρωινό ή ένα δωμάτιο μέχρι το πρωινό. Δε θυμάμαι. Μικρή η διαφορά. Σημείωσα σε ένα κομμάτι χαρτί, με αυτά τα υπερπολυτελή στυλό των ξενοδοχείων, το λόγο που πήγα. Δεν την πατάω. Την άλλη μέρα θα το διαβάσω και θα ξέρω..

Ξυπνάω. Κατεβαίνω στην ρεσεψιονίστ, και ζητάω πρωινό. Μου δείχνει το τυροπιτάδικο απέναντι με χαμόγελο. «Και εμείς από εκεί ψωνίζουμε». Την ψώνισα.. Τρώω την τυρόπιτα σκεπτόμενος που διάολο έμενα. Άρχισαν να περνάνε πολλά ονόματα ξενοδοχείων από το μυαλό μου. Παρόλο αυτά δεν ήμουν σίγουρος για κανένα. Μπορεί να ήταν το κάθε ένα μπορεί και κανένα.. Φρίκη..

Δοκίμασα πολλούς τρόπους. Πήγαινα πάνω κάτω, άλλαζα σταυροπόδι, ξυνόμουν (μου είχαν μάθει μία πολύ καλή μέθοδο ξυσίματος με 85% επιτυχία). Τίποτα..

Χτυπάει το τηλέφωνο. Έμπνευση.. "Γραβιάς 16 - οικία"