Ο ΑΡΗΣ..

σε αυτή την μπλοκόσφαιρα άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη. Το όνομα το έχει ο «πιτσιρίκος» και τη χάρη την έχει ο Άρης..

Ο Άρης είναι ένα μικρό τσακαλάκι, δέκα μόλις ετών, και μπλοκάρει. Εγώ πάντως του βάζω 10 με τόνο.

Για να πάτε στην ιστοσελίδα του, πατήστε τον κάλλο σας και ταυτόχρονα πατήστε εδώ..

Αν δεν έχετε κάλλο, πατήστε απλώς εδώ..

Αν δεν μπορείτε να πατήσετε "απλώς", πατήστε όπως λάχει εδώ..

Να σαι καλά μικρέ μου να μπλοκάρεις. Κοίτα να δεις που άρχισα να νιώθω παππούς..

Να τον προσέχετε γιατί σας έφαγα..

Καλού κακού, πίσω και σας έφαγα..

Surrealism..

ώρε γλέντια.. έχω λέει κάτι λιγότερο από δύο μήνες πριν με κηρύξουν ΛΙΠΟΤΑΚΤΗ.. Yeah!! Δεν μπορείτε να με χαρακτηρίσετε ως "ΑΠΛΩΣ ΛΕΙΠΩ"??

Αναρωτιέμαι, εκτός από το "ως πότε θε να με τρώνε αι κόται", πόσο πάει το μαλλί για να τη σκαπουλάρω. Ποιον να ρωτήσω, άραγε?? Κοίτα να δεις που το σύστημα θα εκσπερματώσει πάνω μου, και θα την πληρώσω εγώ στο τέλος.. Τώρα βρήκε να λειτουργήσει??

Και αυτό γιατί.. Όταν τελείωσα τη σουξε-αλική πράξη, είχε πολύ σουξέ, με αυτό που λέγεται πανεπιστήμιο, πήγα στη στρατολογία στο Γουδί, και τους είπα:

"Το και το"..

"Όταν ξανάρθεις φέρε πιστοποιητικά να πάρεις άλλη αναβολή", απάντησε ο Κάκαλος..

"Θα δεις εσύ, θα δεις τι θα πάθεις", πετάχτηκε ο Χλαπάτσας πίσω από την κλειστή πόρτα..

Ρε παιδιά Low Achaia – Αθήνα, δεν είναι Βικτώρια – Ομόνοια. Όταν ξανάρθεις και μου έκανε νόημα να φύγω.. Κοινώς με έδιωξε. Α ρε Κάκαλε. Θα δεις εσύ, θα δεις τι θα πάθεις..

Μου έδωσε να καταλάβω ότι ως το τέλος της αναβολής, 31/12/2007, μπορώ να κάθομαι.. ΧΑΧΑ φίλε σε ξεγαλάσαμε..

Το γραφείο του Κάκαλου ήταν μες στην μπίχλα και μου μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά.. Έτσι αφού έκανα εξουσιοδοτήσεις σε λυτούς και δεμένους (καλά οι δεμένοι δε μπορούν να βοηθήσουν και πολύ) την κάνω προς το ακρόνειρο, να σπουδάσω δημοσιογράφος ή καλλιτέχνης..

Στέλνω τα επίσημα έντυπα και μεταφράζονται στο υπουργείο εξωτερικών επίσης επίσημα. Τα παίρνει ο πατέρας μου και τα πάει στη στρατολογία (και γω απόρησα πώς τα κατάφερε, αφού τον είχα δεμένο). Εκεί τα πήρε στο κρανίο. Έπρεπε να παρουσιαστώ, λένε. Μα πήγα και με διώξατε.

Τώρα περιμένω να μου στείλει τα έγγραφα πίσω, να τα πάω στο προξενείο, να τα επικυρώσουν, να εξουσιοδοτήσω τη θεία μου, της θειάς μου δηλαδή, και να τα ξαναστείλω πίσω, της θειάς τους δηλαδή.

Α, ρε καραβανέα, όλοι την όρεξη σου έχουμε. Επειδή εκείνο το μεσημέρι, σου ρθε να τα ξύσεις, εγώ τώρα πρέπει να τρέξω, πάλι.

Κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξουμε πώς να αποκτήσουμε τη δικιά μας κατσίκα, και όχι πώς να τα τινάξει η κατσίκα του γείτονα. Να ταλαιπωρούνται μόνο όσοι πρέπει και για ό,τι χρειάζεται και όχι όσοι περισσότεροι τόσο το καλύτερο.. Έλα λίγο να κουνιόμαστε. Τελικά τα μόνα που κουνιόνται είναι τα @ρχίδι@ μας (sorry για το "μας").

Θεία κράτα γερά, θα τα καταφέρεις..

Πι.ες. Πότε είναι οι επόμενες εκλογές, για να βγάλω εισιτήρια?? Μόνο τότε..

Επόμενα 2 post:
1.γαλλικός ιμπρεσιονισμός

2.ελληνικός κυβισμός (κοινώς μπαρμπούτι, τάβλι)

Realism..

πάνε σχεδόν 2.5 χρόνια που διάβασα το πάρα-πάρα-κάτω κείμενο. Μου το είχαν στείλει την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΟΤΙ ΤΟ ΕΛΑΒΑ ΤΟΤΕ.

Ήταν forward mail και δεν ξέρω τον συγγραφέα. Μάλλον δημιουργήθηκε από το λαό ή από τα πολλά forward. Ταξίδεψε από στόμα σε στόμα, από τόπο σε τόπο, όπως τα δημοτικά τραγούδια ένα πράμα (και τα φιλιά), και κάποια στιγμή ολοκληρώθηκε ολοκληρωτικά..

Θυμάμαι ότι είχα γελάσει με την καρδιά του μπάρμπα Μήτσου. Ήταν ο μόνος συμβατός δότης. Μπάρμπα Μήτσο να είσαι καλά (εκεί που είσαι-και ξέρω πού είσαι).. Μόνο που μου άφησες μια καρδιά πληγωμένη, τίποτα πια δε σου μένει και τα λοιπά.. Μου πήρε καιρό να ξεπεράσω την παλιά σου αγάπη, την κυρά Βαγγελιώ. Ξαναβρεθήκαμε στα ίδια μέρη. Η καρδιά σου φτερούγισε και κατάλαβα ότι ήταν αυτή. Δε με γνώρισε γιατί τα μάτια μου δεν έχουν το ίδιο χρώμα με τα δικά σου, και ούτε τον ίδιο τρόπο να κοιτάνε.. Της ζήτησα ένα νερό κυρά Βαγγελιώ, το ήπια στην υγειά μου, γιατί ήμουν λίγο κρυωμένος, και έφυγα..

Από τότε λοιπόν που πρωτοδιάβασα το κείμενο, η κάθε μου μέρα άρχιζε να αλλάζει σιγά σιγά και πλάκα την πλάκα χωρίς να το καταλαβαίνω. Σήμερα το ζω καθημερινά και εντόνως..

Το κείμενο..

«Έξω ο ήλιος βράδιαζε. Ο Ήρωας σηκώθηκε για να κλείσει το ξυπνητήρι και να το βάλει στην πρίζα. Πλύθηκε, κατούρησε και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Έβαλε να γίνεται ο καφές του στο μπ-Ρικι Μάρτιν, σιδέρωσε το φαγητό για το βράδυ και άπλωσε τα τζάμια. Άνοιξε το ραδιόφωνο και άκουσε με νοσταλγία τραγούδια που του θύμιζαν στιγμές που άκουγε τραγούδια στο ραδιόφωνο (Λογικό). Από τον φεγγίτη έμπαινε ένα φέγγος. Πάτησε το κουμπί για τις σκάλες και κατέβηκε.

Μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο, έβαλε το κράνος, κίνησε τον έλικα και έβαλε μπρος στα κάλλη τι' ναι ο πόνος. Οδήγησε για κανά 20λεπτο και έπειτα από 3 ώρες έφτασε στην τριώροφη σκηνή του αρχηγού.

Στην πόρτα τον περίμεναν ένας μπράβος που έπινε Λουμίδη και ένας λουμίδης που έπινε μπράβο καλωσήρθατε. Τον οδήγησαν μέσα στην είσοδο κινδύνου. Εκεί συνάντησαν κάτι αφάνταστο, αφού είναι αφάνταστο όμως δεν μπορώ να φανταστώ τι ήταν.

Τακ-τακ φώναξε με την βαριά σχεδόν γυναικεία φωνή του. Έσπρωξε την μεγάλη, ξύλινη, ανοιχτή πόρτα και μπήκε μέσα. Εκείνη την στιγμή ο αρχηγός έφτιαχνε ένα φαγητό και το έσβησε με λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι του. Του γυρνάει πλάτη, τον κοιτάζει στα μάτια και ένα χαμόγελο δυσαρέσκειας ζωγραφίστηκε πάνω του.

- Θες να πεθάνεις ?
- Ναι, αρνήθηκε.
- Θα έχεις άσχημα ξεμπερδέματα με αυτά που κάνεις ! , τον ρώτησε.
- Δεν με νοιάζει, απάντησε μονολεκτικά και ένας τόνος σιωπής απλώθηκε στα λόγια του.
- Η θέση σου είναι δύσκολη Ήρωας.
- Δικό σου πρόβλημα, σιώπησε.
- Τι θα κάνω με σένα ?
- Δεν με νοιάζει, είπε με αγωνία.
- Να σου κάνω μια ερώτηση ?
- Όχι.
- Ποια ηθοποιός σου αρέσει ?
- Η Μουρ, η Ντέμυ Μουρ, μουρμούρισε.»

Αγώνας 1000 μέτρων..

θα πέσουν κορμιά..

οι μάχες θα είναι ομηρικές και οι μνηστήρες είναι ήδη αρκετοί. Από την εκκίνηση υπάρχει συνωστισμός. Ο αριθμός αναμένεται να υπερβεί τα λογικά όρια. Θα πλακώσουν και οι βάρβαροι. Από την άλλη χωρίς τους βαρβάρους τι θα απογίνουμε??

Όταν μαζεύονται πολλοί στην εκκίνηση τότε πρέπει να πάρεις κεφάλι. Από κει και πέρα έχεις λιγότερους να κοντράρεις. Προσοχή όμως σε αυτούς που τρέχουν ξοπίσω σου. Οι ανάσες γρήγορες και τα βήματα ηχηρά. Πανικό δημιουργούν στους άπειρους και στους αδάμαστους..

Αν είσαι όμως δυνατός δεν έχεις να φοβηθείς κανένα. Τρέχεις στο ρυθμό σου και άσε τους άλλους να πνίγονται. Αλλά δυνατός με Δ κεφαλαίο. Αν είναι μάγκες ας ακολουθήσουν. Φρόντισε όμως να το δείξεις εξ αρχής αλλιώς την πάτησες. Πρέπει να τους κόψεις τον αέρα από το πρώτο βήμα. Γιατί και ο πίσω σου μπορεί να είναι εξ ίσου μάγκας και δυνατός. Το παιχνίδι του γνωστό. Τακτική.. Το ρόλο αυτό τον έχεις παίξει και εσύ και ξέρεις πολύ καλά, τα μυστικά του..

Φοβού τους τακτική φέροντες.. Φοβού. Δεν ξέρεις τι κρύβει το μανίκι τους. Περιμένουν το λάθος σου και όταν οδηγείς την κούρσα, ο μόνος αντίπαλος είναι ο εαυτός σου. Ο πιο σκληρός αντίπαλος.. Το πιο σκληρό καρύδι..

Τρως τον αέρα και δίνεις το ρυθμό.. Τελειωμένος. Τα τελευταία μέτρα σε βρίσκουν ανίκανο να δώσεις το παραπάνω. Είσαι κουρασμένος, κομμένος στα δυο. Η υπέρβαση δεν έρχεται και χάνεις. Βλέπεις τον πίσω σου να σε προσπερνά σα σταματημένο και τότε όλα χάνονται. Μένει η εμπειρία. Αλλά αν δε μπορείς να μάθεις, πάλι τα ίδια λάθη θα κάνεις..

Εκτός και αν διαλέξεις, ως άλλος Ξέρξης να αναπαυτείς στο όρος Αιγάλεω και να κοιτάς τη μάχη. Τους πολεμιστάς να ιδρώνουν και να διαλύονται. Εσύ διαλέγεις μία ουδέτερη στάση και μένεις αμέτοχος. Μπορεί κάποιοι να νικήσουν, μπορεί και όχι.. Ίσως πονέσεις που δεν έδωσες και εσύ τη μάχη, ίσως και να βγεις με το τομάρι σου καθαρό και ασκόνιστο.. Ίσως. Θα το μάθεις μόνο όταν όλα πια έχουν τελειώσει. Αλλιώς περίμενε και περίμενε και περίμενε. Όλα είναι πιθανά.. Τακτική είναι και η μέθοδος της υπομονής.. Και ως τακτική ύπουλη..

Οι παράμετροι πολλές.. Κανένας αγώνας δεν είναι ίδιος. Ξεκινάς με μία εκτίμηση και βάζεις το στοίχημά σου..

Τακτική, ουδετερότητα, ή μπροστιά θα το δείξουν η καρδούλα σου και τα πόδια σου αν μπορούν και πόσο να αντέξουν το βάρος.. Πρέπει όμως κάποια στιγμή το μάτι σου να θολώσει σαν το μάτι του τρελλού και σαν άλλοτε. Όπως τότε που κέρδιζες τις μάχες και ένιωθες θεός για μια στιγμή. Τι τα ξέχασες?? Κιόλας?? Αυτά ήταν τα ωραία.. Για αυτά ζούσες..

Και να θυμάσαι: Στον αγώνα δεν υπάρχουν φίλοι.. Ο αγώνας θέλει Ψυχή..

Διάλεξε μέθοδο και όρμα..

Να σαι όμως έτοιμος.. Θα πέσουν κορμιά..

Παράνομη στάση..

αναγκαστικά μετακινώ το κάρο ως την άρση του απαγορευτικού (συνεχίζει να αδειάζει)..

Πιάσε, πέτα, λέγεται το νέο παιχνιδάκι, σε version beta, που κυκλοφορεί τελευταία στα μπλογκς, και είναι εντελώς δωρεάν.. Η αστάρτη μου πέταξε το μπαλάκι περίτεχνα αλλά δε μπόρεσα να το πιάσω. Ευτυχώς έχει πάντα δύο (μπαλάκια) μαζί της. Μου πετάει και το δεύτερο και το γραπώνω..

Γράφω 5 πράματα για εμέ και εν συνεχεία διαλέγω 5 (προσωπικότητες) που πρέπει να κάνουν το ίδιο..

εισπνοή..

1. λιγουρεύομαι τις τροφές σκύλων που βλέπω στο σούπερ – μάρκετ.. γιαμ..

2. μικρός ήθελα να ανατινάξω το χωριό μου, απλώς για το θέαμα. Τώρα που μεγάλωσα θέλω να ανατινάξω τον κόσμο (και για άλλους λόγους)..

3. τη βρίσκω να κάνω καυτά ντουζζζζ και παράλληλα να πίνω μπύρες. Πρέπει να αγοράσω καμιά μπύρα μπας και κάνω κανά μπάνιο..

4. είμαι μαζόχας.. μου αρέσει να υποφέρω..

5. προσπαθώ τέσσερα χρόνια να αρχίσω το κάπνισμα και δε μπορώ..

5 (+1). διακαής πόθος ετών να γνωρίσω τη Δήμητρα Καραμπεροπούλου (Δήμητρα πού είσαι??)..

Παρακαλούνται να βγάλουν τα άπλυτά τους στη φόρα οι:

lazinio

DAIMONIA

o kairos

kosmogyrismeni

kabamaru

argyrenia

lupa

vromios

updated: κάποιοι άλλοι έχουν ήδη προταθεί ή έχουν ήδη ποστάρει το παιχνιδάκι, οπότε δεν εμφανίζονται στην παραπάνω λίστα.. Όπως και να έχει χατίρια δε χαλάμε. Λατρεύουμε τα παράπονα γιατί μας κάνουν να νιώθουμε τύψεις..

εκπνοή..

ανυπομονώ να παίξουμε χαλασμένο τηλέφωνο και μουσικές καρέκλες..

(κακές συνήθειες δεν κόβονται. Πάντα κλέβω στα παιχνίδια – μετράει ως 5 + 2 ??)

Στάσις..

(καμιά φορά αδειάζει τελείως)

Ο Καραγκιόζης..

τη χαλβάδιαζα αρκετή ώρα. Ήταν καλό, ωραίο, φίνο γκομενάκι. Καθόταν ακριβώς απέναντι με μία παρέα 4 αγοριών. Τον καλό, τον κακό, τον άσχετο και τον ξέμπαρκο.

Ο ένας ήταν ο έτσι, ο δικός μου, ο γκόμενος, ο κολλητός. Το όνομά του άγνωστο..

Ο άλλος ήταν ο φαναράκιας. Ποτέ δεν είχε γκόμενα, συγγνώμη κοπέλα, και έτσι κόλλαγε σε όσους είχαν. Ποτέ δεν πρόκειται να έχει. Καλύτερα. Μία περισσότερη για εμάς..

Ο τρίτος ήταν πιθανότατα ο μέλλων. Καψούρης από καιρό που περίμενε την ευκαιρία να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη ή έστω να κάνει την αρπαχτή. Συνήθως το πετυχαίνει.

Ο τελευταίος ήταν ο μπράβος. Μπράβο του.. Καθάριζε όταν υπήρχε πρόβλημα ή έτσι χωρίς λόγο. Κυρίως το έκανε για να αποκτήσει εμπειρία, ώστε το καλοκαίρι να μπορεί να δουλέψει πόρτα σε κανένα καφενείο ή έστω λαντζιέρης..

Ήμουν και γω όμως εφοδιασμένος. Είχα πασατέμπο, ένα μαχαίρι από το Αλγέρι με μία κρητική μαντινάδα χαραγμένη και ένα κομμάτι ξύλο, για να το κόψω οδοντογλυφίδες. Κοιτούσα και θαύμαζα.

Με πλησιάζει ο μπράβος.

"Φίλε η κοπέλα ανήκει σε άλλον".

"Ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου" σκέφτηκα. Μεγάλη παλιά επιτυχία.

Συνέχισα να κοιτάω.

"Φίλε η κοπέλα είναι Ι.Χ."

"Και το αμάξι μου Ι.Χ. είναι και χωράει 5 μέσα. Τις προάλλες έβαλα 9.. 3 μπρος, 6 πίσω. Μη σου πω ότι έχω βάλει και 10." είπα.

Έφυγε. Συνέχισα να κοιτάω με το ένα μάτι. Ξάπλωσα κιόλας κάτω να απολαύσω τα πασατέμπο και το θέαμα ωσάν τους Ρωμαίους. Να χα και κανά σταφύλι..

Βόλτα..

βγάζω φλας αριστερό, και με την ιλιγγιώδη των 20χμ -ναι 20 μόνο χμ, για μερικά πλάσματα στον πλανήτη είναι- στρίβω δεξιά -τι να κάνουμε δεξί αριστερό τα μπερδεύω, χωρίς εξαιρέσεις-.

Πήγαινα εκεί που βράδυ δεν είχα πάει ποτέ, και που όταν ήμασταν μικρά λέγαμε ο ένας στον άλλον φανταστικές και τρομακτικές ιστορίες που συμβαίνουν τα μεσάνυχτα, μόνο και μόνο για να χεζόμαστε πάνω μας. Πόσο μας άρεσε.. Εγώ ήμουν διαφορετικός. Κατουριόμουνα. Ακόμα δηλαδή. Παλιές καλές συνήθειες δεν κόβονται. Η συνέχεια γνωστή..

Άκουγα τον Νταλάρα στο ραδιόφωνο να αναρωτιέται και να θέτει σοβαρά ερωτήματα, "ποιος είδε ήλιο σαν αχινό, ποιος είδε βάρκα στο Χελμό στο Μέτσοβο βαπόρι, ποιος είδε φάρο στον Ψηλορείτη, κτλ". Εγώ πάντως όχι. Φοβήθηκα όμως μπας και δω κανά βαποράκι. Όχι τίποτα άλλο, άλλα ήμουν και άφραγκος. Γκαντεμιά..

..Ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα..

"Μην παίρνετε ναρκωτικά. Δεν φτάνουν για όλους"

Ο ουρανός ήταν ξάστερος, και το φως του φεγγαριού λαμπρό. Το μόνο πράμα που αναγνωρίζω στον κοινοτάρχη: ο υποφωτισμός του χωριού. Η πόλη είναι μακριά και ο ουρανός απόλαυση.

..Ακολουθεί αντιδραστικό μήνυμα..

"Εδώ ο Καποδίστριας ΔΕΝ πέρασε, ΟΥΤΕ και θα περάσει"

Ανοιχτός χώρος, μέσα στο δάσος και πολύ ζεστασιά, παρόλο το κρύο που έκανε. Εντυπωσιάστηκα. Τρομερή ατμόσφαιρα. Και το καλύτερο, παντού αναμμένα φωτάκια. Περιπλανήθηκα αρκετή ώρα μέσα στον κόσμο. Όλοι τους ξάπλωναν θαυμάζοντας τον υπέροχο ουρανό. Με μερικούς έπιασα κουβέντα, αλλά δε μου έδιναν απαντήσεις. Ίσως πρέπει να περιμένω 7 χρόνια. Τι σοφοί άνθρωποι, σκέφτηκα.. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω με τίποτα.

..Ακολουθεί διαφημιστικό μήνυμα..

Τριγύρισα λίγη ώρα ακόμα. Αποφάσισα να φύγω τη στιγμή που θα σταματήσω να τριγυρίζω. Λογικό που φάνηκε.. Δεν έχει άλλο, έφυγα..

Θα ξαναπάω όμως γιατί μου άρεσε. Αχ τι ωραία που ήταν η βραδινή βόλτα στο νεκροταφείο..