Ο Καραγκιόζης..

τη χαλβάδιαζα αρκετή ώρα. Ήταν καλό, ωραίο, φίνο γκομενάκι. Καθόταν ακριβώς απέναντι με μία παρέα 4 αγοριών. Τον καλό, τον κακό, τον άσχετο και τον ξέμπαρκο.

Ο ένας ήταν ο έτσι, ο δικός μου, ο γκόμενος, ο κολλητός. Το όνομά του άγνωστο..

Ο άλλος ήταν ο φαναράκιας. Ποτέ δεν είχε γκόμενα, συγγνώμη κοπέλα, και έτσι κόλλαγε σε όσους είχαν. Ποτέ δεν πρόκειται να έχει. Καλύτερα. Μία περισσότερη για εμάς..

Ο τρίτος ήταν πιθανότατα ο μέλλων. Καψούρης από καιρό που περίμενε την ευκαιρία να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη ή έστω να κάνει την αρπαχτή. Συνήθως το πετυχαίνει.

Ο τελευταίος ήταν ο μπράβος. Μπράβο του.. Καθάριζε όταν υπήρχε πρόβλημα ή έτσι χωρίς λόγο. Κυρίως το έκανε για να αποκτήσει εμπειρία, ώστε το καλοκαίρι να μπορεί να δουλέψει πόρτα σε κανένα καφενείο ή έστω λαντζιέρης..

Ήμουν και γω όμως εφοδιασμένος. Είχα πασατέμπο, ένα μαχαίρι από το Αλγέρι με μία κρητική μαντινάδα χαραγμένη και ένα κομμάτι ξύλο, για να το κόψω οδοντογλυφίδες. Κοιτούσα και θαύμαζα.

Με πλησιάζει ο μπράβος.

"Φίλε η κοπέλα ανήκει σε άλλον".

"Ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου" σκέφτηκα. Μεγάλη παλιά επιτυχία.

Συνέχισα να κοιτάω.

"Φίλε η κοπέλα είναι Ι.Χ."

"Και το αμάξι μου Ι.Χ. είναι και χωράει 5 μέσα. Τις προάλλες έβαλα 9.. 3 μπρος, 6 πίσω. Μη σου πω ότι έχω βάλει και 10." είπα.

Έφυγε. Συνέχισα να κοιτάω με το ένα μάτι. Ξάπλωσα κιόλας κάτω να απολαύσω τα πασατέμπο και το θέαμα ωσάν τους Ρωμαίους. Να χα και κανά σταφύλι..