Friday, February 23, 2007

Realism..

πάνε σχεδόν 2.5 χρόνια που διάβασα το πάρα-πάρα-κάτω κείμενο. Μου το είχαν στείλει την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΟΤΙ ΤΟ ΕΛΑΒΑ ΤΟΤΕ.

Ήταν forward mail και δεν ξέρω τον συγγραφέα. Μάλλον δημιουργήθηκε από το λαό ή από τα πολλά forward. Ταξίδεψε από στόμα σε στόμα, από τόπο σε τόπο, όπως τα δημοτικά τραγούδια ένα πράμα (και τα φιλιά), και κάποια στιγμή ολοκληρώθηκε ολοκληρωτικά..

Θυμάμαι ότι είχα γελάσει με την καρδιά του μπάρμπα Μήτσου. Ήταν ο μόνος συμβατός δότης. Μπάρμπα Μήτσο να είσαι καλά (εκεί που είσαι-και ξέρω πού είσαι).. Μόνο που μου άφησες μια καρδιά πληγωμένη, τίποτα πια δε σου μένει και τα λοιπά.. Μου πήρε καιρό να ξεπεράσω την παλιά σου αγάπη, την κυρά Βαγγελιώ. Ξαναβρεθήκαμε στα ίδια μέρη. Η καρδιά σου φτερούγισε και κατάλαβα ότι ήταν αυτή. Δε με γνώρισε γιατί τα μάτια μου δεν έχουν το ίδιο χρώμα με τα δικά σου, και ούτε τον ίδιο τρόπο να κοιτάνε.. Της ζήτησα ένα νερό κυρά Βαγγελιώ, το ήπια στην υγειά μου, γιατί ήμουν λίγο κρυωμένος, και έφυγα..

Από τότε λοιπόν που πρωτοδιάβασα το κείμενο, η κάθε μου μέρα άρχιζε να αλλάζει σιγά σιγά και πλάκα την πλάκα χωρίς να το καταλαβαίνω. Σήμερα το ζω καθημερινά και εντόνως..

Το κείμενο..

«Έξω ο ήλιος βράδιαζε. Ο Ήρωας σηκώθηκε για να κλείσει το ξυπνητήρι και να το βάλει στην πρίζα. Πλύθηκε, κατούρησε και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Έβαλε να γίνεται ο καφές του στο μπ-Ρικι Μάρτιν, σιδέρωσε το φαγητό για το βράδυ και άπλωσε τα τζάμια. Άνοιξε το ραδιόφωνο και άκουσε με νοσταλγία τραγούδια που του θύμιζαν στιγμές που άκουγε τραγούδια στο ραδιόφωνο (Λογικό). Από τον φεγγίτη έμπαινε ένα φέγγος. Πάτησε το κουμπί για τις σκάλες και κατέβηκε.

Μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο, έβαλε το κράνος, κίνησε τον έλικα και έβαλε μπρος στα κάλλη τι' ναι ο πόνος. Οδήγησε για κανά 20λεπτο και έπειτα από 3 ώρες έφτασε στην τριώροφη σκηνή του αρχηγού.

Στην πόρτα τον περίμεναν ένας μπράβος που έπινε Λουμίδη και ένας λουμίδης που έπινε μπράβο καλωσήρθατε. Τον οδήγησαν μέσα στην είσοδο κινδύνου. Εκεί συνάντησαν κάτι αφάνταστο, αφού είναι αφάνταστο όμως δεν μπορώ να φανταστώ τι ήταν.

Τακ-τακ φώναξε με την βαριά σχεδόν γυναικεία φωνή του. Έσπρωξε την μεγάλη, ξύλινη, ανοιχτή πόρτα και μπήκε μέσα. Εκείνη την στιγμή ο αρχηγός έφτιαχνε ένα φαγητό και το έσβησε με λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι του. Του γυρνάει πλάτη, τον κοιτάζει στα μάτια και ένα χαμόγελο δυσαρέσκειας ζωγραφίστηκε πάνω του.

- Θες να πεθάνεις ?
- Ναι, αρνήθηκε.
- Θα έχεις άσχημα ξεμπερδέματα με αυτά που κάνεις ! , τον ρώτησε.
- Δεν με νοιάζει, απάντησε μονολεκτικά και ένας τόνος σιωπής απλώθηκε στα λόγια του.
- Η θέση σου είναι δύσκολη Ήρωας.
- Δικό σου πρόβλημα, σιώπησε.
- Τι θα κάνω με σένα ?
- Δεν με νοιάζει, είπε με αγωνία.
- Να σου κάνω μια ερώτηση ?
- Όχι.
- Ποια ηθοποιός σου αρέσει ?
- Η Μουρ, η Ντέμυ Μουρ, μουρμούρισε.»

13 comments:

kabamaru said...

to keimeno aggizei to realismo stis pio surealistikes tou apoxrwseis etsi opws to antilipthika diavazwntas to fwnaxta apo mesa mou alla kai me megalh prosoxh enw parallhla milousa sto thlefwno.

lazinio said...

ήθελα να είμαι ο πρώτος που θα αφήσει σχόλιο. κατάρα

Αστάρτη said...

xaxaaxaxa...
Κάτι ήξερα που επέμενα σεμνέ συγγραφέα.
Θέλω κι εγώ ένα τέτοιο μπ-Ρίκι Μάρτιν να φτιάχνω το Μαρτιν-ι μου με περίσσια υπομονή και μεράκι...

Κατουρημένη ποδιά said...

τι λες ρε καμπαμαρού? δεν σε καταλαβαίνω.. δώσε και σε μένα..

ΔΙΑΒΟΛΕ.. λαζίνιο την άλλη φορά θα σου κάνω αναπάντητη. Έσω έτοιμος..

(από σεμνότητα δε σχολιάζω) Αστάρτη

an205 said...

Τα τραμ τα βελούδινα θα κυκλοφορούν αισίως
στο βάθος της καρδιάς μου τι ώρα είναι;
και ο αρχιεπίσκοπος εχόρευε κλακέτες καθώς το ρολόι σήμανε δώδεκα.
Τα κόκκινα χαλιά θα ξετυλίγονται αιώνια για να υποδεχτούν καινούριους καλεσμένους.

Anonymous said...

xaxaxaxaxa

Κατουρημένη ποδιά said...

αν205 το μελοποιώ και στο στέλνω.. Εκτός και αν το θες ως απαγγελία, οπότε μπορούμε να βάλουμε ένα τυχαίο μουσικό χαλί..

κέιμγκρέκο axaxaxaxax

liodara said...

μμμ..τι καλό....για ένα φιλάκι περασα γιατι δεν σχοίάζω τόσο βαρυσήμαντα άρθρα...!!!
Σαγαπώ....φώναξα με μίσος...!!!

patsiouri said...

Γαμώτο, ψάχνω να βρώ ένα ανέκδοτο που είχα αφήσει σε ένα άλλο σουρεάλ μπλόγκ γιατί είναι μεγάλο και βαριέμαι να το ξαναγράψω!

patsiouri said...

Τύπος φτωχός, κακάσχημος και άνεργος κληρονομεί από ένα θείο του μία κάβα στο Κολωνάκι..
Η διαθήκη έχει έναν όρο, να μήν ανοίξει ποτέ μία πορτούλα που οδηγεί στο υπόγειο της κάβας..
Εννοείται αυτός δέχεται,τα χρόνια περνάνε, το μαγαζί είναι power, αλλά κάποια στιγμή τρώει ένα σκάλωμα να ανοίξει την πορτούλα εκείνη να δεί τί στο διάολο είναι...
Κατεβαίνει λοιπόν από το πανάκριβο διαμέρισμά του που βρίσκεται πάνω από το μαγαζί και κατευθείαν ανοίγει την πορτούλα..
Ξεχύνεται τότε από μέσα ένα ποτάμι από λάβα, τόνους λάβα, που είναι τόση πολλή και τόσο καυτή ώστε περικυκλώνει το οίκημα, κατακαίει σπίτι, μαγαζί, αμάξι, τα πάντα, και ο φίλος μας τη γλυτώνει με βαριά εγκάυματα...

Ποιό είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα???

patsiouri said...

Απάντηση: YOU'RE MY LANA, UHDER CAVA.....σε πιό σουρεάλ δέν είχα κάτι πρόχειρο!

lazinio said...

εγώ πάντως έλιωσα.

Κατουρημένη ποδιά said...

πατσιούρι πολύ καλό.. Έλα όλοι μαζί τραγουδιστά. +1 +2 +3 πάμε..

λαζίνιο, από τότε που άρχισα να σε διαβάζω, ένα πράμα έλεγα.. "Αυτό το παιδί κάποτε, θα το μαζεύουμε με τα κουταλάκια"..

πάρτε ένα στίχο από το Μάλαμα: "αν δεν λιώσουμε μαζί, πώς να γίνουμε ένα"