Εμένα οι φίλοι μου είναι..

ως διαδραστικό άτομο που είμαι, επηρεάζομαι. Τι να κάνουμε. Άλλες φορές θετικά και άλλες αρνητικά.

Το θετικό κομμάτι το έχουν αναλάβει οι φίλοι και οι φίλες. Όχι απαραίτητα πως γίνομαι καλό παιδί. Αν γινόμουν θα πήγαινα στο κατηχητικό. Αντιθέτως κωλόπαιδο γίνομαι του κερατά. Βγάζω από μέσα μου κάθε αποθυμένο, και το φτύνω στα μούτρα του κάθε καριόλη μαλακοπίτουρα, και της κάθε κακογαμημένης γκόμενας. Για αυτό και είναι φίλοι μου, γιατί τους/τις γουστάρω και όταν είμαστε μαζί είμαι κάπως αλλιώς. Πιο απελευθερωμένος και πιο ακομπλεξάριστος από ότι συνήθως. Λίγο σπρώξιμο χρειάζομαι αδερφάκι μου, αλλιώς δε βγαίνω. Η φωτιά για να ανάψει το σπίρτο περιμένει. Αν δεν έρθει δεν τα καταφέρνει, αλλά βρίσκεται εκεί και ελλοχεύει τη στιγμή. Η επιρροή τους κρατάει καιρό ξεθυμαίνοντας βραδέως. Όταν τελειώσει το υγρό του αναπτήρα τότε τον πούλο στο μπαούλο. Πρέπει να με φορτίσεις πολύ - μα πάρα πολύ, για να ανάψω και να βάλω σε όλα φωτιά. Να σε ξεφτιλίσω μέχρι αηδίας για σε είδα το πρωί και μου την έσπασες, έτσι μόνο και μόνο γιατί πέρασες από μπροστά μου. Που ξέρεις μπορεί να θυμήθηκα κάτι για σένα, που δε στο είπα τότε και ποτέ και δε σου είπα επίσης πόσο καριόλης ήσουν. Γιατί να ξέρεις ότι αν και έχω τεράστια ανοχή και υπομονή, έχω και πολύ καλή μνήμη. Μέσα στα σκατά έχω και κάτι καλό.

Το αρνητικό κομμάτι το έχουν αναλάβει οι υπόλοιποι. Αυτοί που δεν ανήκουν στην κατηγορία φίλος/φίλη. Είναι οι έτσι για να βρισκόμαστε, οι για να περνάει η ώρα, οι εσύ μου έλαχες (κι αν σου κάτσει? ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ?!!? ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ?!?!), και άλλοι πολλοί τέτοιοι. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να προαχθούν στην πρώτη παράγραφο του κειμένου, αλλά συνήθως μυρίζεσαι από την αρχή που ανήκει κανείς. Ασυνείδητα κρατάς μία επιφυλακτική στάση στην αρχή, και ο χρόνος σε οδηγεί. Το πρώτο klik σπάνια βγαίνει λανθασμένο. Ε, αυτοί είναι η χειρότερη επιρροή. Φορτίζεις, φορτίζεις, φορτίζεις –είναι να μη φορτίζεις με αυτά που συμβαίνουν? Αλλιώς δε είσαι τίποτα άλλο από μία βδέλλα που παρασιτεί. Ρε παιδί μου, γαμώ την ανοχή και την υπομονή μου, θέλω να τα βγάλω από μέσα μου αυτά τα γαμημένα. Αλλά οι καριόληδες δε βοηθάνε. Και να ‘ταν μόνο αυτό? Εκτός τούτου, σου βάζουν και άλλα. Σε ποτίζουν με τη μαλακία τους. Προσπαθούν να σε κάνουν σα τα μούτρα τους. Πώς να αντισταθείς? Αφού δεν έχεις που να πας. Τι να κάνουμε πέσαμε στην περίπτωση που πρέπει πρώτα να σας αντιμετωπίζω και μετά να προχωρήσω.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.. Γάμησέ τα. Αλλά θα τα καταφέρω, γιατί οι φίλοι μου είναι και τα πρώτα παιδιά και που θα πάει θα ξεκλειδώσω γαμώ την κούτρα μου γαμώ..

Τώρα τελευταία έχω γίνει πολύ μαλάκας. Μήπως τελικά κάνω παρέα με μαλάκες???..


Πι.ες: δες και το παρακάτω link. Είναι με τη ευγενική αχορηγία του vatraxokoritsou. Το θέμα είναι σχετικό. Δεν την ρώτησα, σιγά μη τη ρωτήσω, ας μου κάνει μήνυση, είναι χρόνια μόδα. ΕΛΑ ΝΑ ΑΝΑΒΟΥΝΕ ΤΑ ΑΙΜΑΤΑ..

http://vatraxokoritso.blogspot.com/2006/10/blog-post_02.html

Περί ζωής (με ζ και όχι με Ζ)..

πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα, πουτάνα ΖΩΗ..

Φασισμός - Βλακεία : 2 - 0

κάπως έτσι άνοιξε το σκορ με 2-0. Υπάρχει και ένα γκολ από τα αποδυτήρια, για χρωστούμενες υποθέσεις. Σύμφωνα με μία άποψη η βλακεία είναι χειρότερη από το φασισμό, κρατώ τις επιφυλάξεις μου όμως γιατί δεν έχω δει ιδίοις όμασης το σκληρό πρόσωπο του φασισμού. Πάντως αυτές τις μέρες σκόραρε και μάλιστα εντυπωσιακά. Αυτό το γκολ θα μπει σίγουρα στα καλύτερα γκολ της αγωνιστικής περιόδου και δε θα αφορά μόνο το εγχώριο πρωτάθλημα.

Τι να πω και γω ο κακομοίρης. Έχουν γραφτεί τόσες και τόσες φορές, πάλι από την αρχή? Πάλι να πούμε για δημοκρατία και ελευθερία? Το 'χω βαρεθεί να το ακούω αυτό το θέμα, αλλά αυτή τη φορά χρειάζεται, αναμφιβόλως να το φωνάξουμε.

Όπως και να 'χει έχω σιχαθεί αυτή τη δυσοσμία. Πολύ βρώμα και με μεγάλη ακτίνα δράσης. Νιώθω μόνο αηδία. Θα 'θελα να μπορούσα έστω για λίγο να βγάλω φωτογραφία τα σωθικά μου και να σας τα δείξω..

Σηκώθηκα και έφυγα από αυτή τη χώρα (χαχα χώρα λέμε και κανένα αστείο να περνάει η ώρα) για προσωπικούς λόγους. Όμως οι λόγοι αυτοί, με μία μικρή συζήτηση έχουν να κάνουν με τη δομή και τις λειτουργίες του κράτους (κι άλλο αστείο). Το ότι δε με απασχολεί αν και πότε θα γυρίσω είναι γιατί ποτέ δε μπόρεσα να αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση. Αλλά με θέλει και γυρνάω πάλι εκεί μέσα από το διαδίκτυο. Αλλά και πάλι την ίδια αηδία γεύομαι.

Η κατάσταση δεν παλεύεται.. Αν η αρχή του τέλους είναι εδώ, το τέλος αργεί να έρθει? Ας μου απαντήσει κάποιος..

Πι.ες: Όλοι αυτοί, και μιλώ για τους επώνυμους, που νιώθουν περήφανοι για τη χώρα τους, και την εκθειάζουν δημόσια μιλώντας για τους προγόνους, Σωκράτη, Αριστοτέλη, Αριστοφάνη κτλ – το χω δει πολλές φορές αυτό το σκηνικό, αλήθεια είναι το ίδιο περήφανοι τώρα? Μπορούν να μιλήσουν με τα ίδια λόγια? Γιατί δεν εκθειάζουν τη χώρα τους για τα σημερινά πεπραγμένα? Και ας αφήσουν τους προγόνους εκεί που είναι γιατί τα κόκκαλά τους από το πολύ το τρίξιμο έχουν γίνει σκόνη..

Τη συμπαράσταση μου σε όλους εσάς και την απέχθειά μου σε όλους εκείνους..

Διφορούμενα σύμβολα..

μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις, όπως λέει και ένα ρητό. Για αυτό αντί να γράφω χίλιες λέξεις θα παραθέσω την εικόνα την ίδια να βγει και να τα πει σταράτα, χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς περικοπές και μισόλογα. Χωρίς βαρύγδουπες κουβέντες για να προκαλέσει εντυπωσιασμό και μόνο εντυπωσιασμό, επειδή το θέμα δε μπορεί να σταθεί από μόνο του - ή μήπως μπορεί?

Και η εικόνα είπε:

α. Είναι τα μπακαλιαράκια sponsored by Mercedez Benz?

β. Ή προειδοποιούν για εκπεμπόμενη ραδιενέργεια ?

Πι.ες. Η χρήση του φλας είναι σκόπιμη για να δοθεί εφέ στις φυσαλίδες..

Πουλ, πουλ κοτούλες μου..

δύο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα. Το να ανοίγω όμως πόρτες δεν είναι και το φόρτε μου, ειδικά αυτές που έχουν οδηγίες χρήσης πάνω γραμμένες.

Υπάρχει ένας κανόνας ότι μία πόρτα πρέπει να ανοίγει από μέσα προς τα έξω. Έτσι ώστε σε περίπτωση πανικού, ο βρισκόμενος πληθυσμός εντός του χώρου, να σπρώξει την πόρτα και να ξεχυθεί όξω. Αν τραβήξεις την πόρτα και σε σπρώχνουν και άλλοι από πίσω τότε μάλλον θα κολλήσεις πάνω στην πόρτα και δίπλα στην ταμπελίτσα open/close θα είναι και η φάτσα σου.

Αλλά αυτός ο κανόνας σπανίως ακολουθείται και έτσι οι πόρτες έχουν οδηγίες χρήσης: ώθηση/έλξη. Ε, αυτό είναι και το πρόβλημά μου. Χάθηκε ο κόσμος να έγραφε τράβα/σπρώξε? Αυτό το καταλαβαίνω απόλυτα. Το έχω μάθει καλά από τη καθημερινή ζωή, από τα ζόρια που τραβάω και τα φορτία που σπρώχνω. Οπότε κάθε φορά που βλέπω ώθηση/έλξη πάντα δοκιμάζω και τους δύο τρόπους και ότι κάτσει.

Ο μόνος τρόπος για να το πετύχω με την πρώτη, είναι να το μεταφράσω στον κόσμο της πυρηνικής φυσικής. Μόνο εκεί έχω ακούσει και εφαρμόσει την ώθηση και την έλξη:

Ώθηση: ε, εσύ τι φορτίο έχεις? Το ίδιο με μένα? Άντε γεια. Σε στέλνω και με στέλνεις μακριά.

Έλξη: ε, εσύ τι φορτίο έχεις? Το αντίθετο με μένα? Έλα δω μωρό μου.

Μόνο έτσι.

Όμως τις προάλλες έπεσα πάνω σε μία πόρτα που έγραφε pull/push. Στο χώρο αυτό έμπαινα, οπότε διάβασα και εκτέλεσα την εντολή pull. Τραβάω την πόρτα και ανοίγει, χωρίς σκέψη χωρίς τίποτα. Εντελώς φυσικά. Αγγλιστί γιατί το πέτυχα? Τι συμβαίνει?

Μήπως το pull, έχει καμιά σχέση με το πουλ-πουλ που λέμε στις κοτούλες και έρχονται προς το μέρος μας? Γιατί εδώ στο χωριό μου, έχουμε γενικά, ΠΟΛΛΕΣ κότες.

I'm money...what are you? That's the question..

τόσο καιρό εδώ πέρα και δεν έχω γράψει μια δυο αράδες για τον τόπο μου. Που λες μοναδικέ μου αναγνώστη το L.A. (Low Achaia ή και Κάτω Αχαγιά) είναι ένα μεγάλο χωριό. Είναι μεγάλο, γιατί σου μαθαίνει σχεδόν καθημερινά, μικρά πράματα.

Αυτό γίνεται 3 με 4 φορές τη βδομάδα. Ε, μια δυο φορές θα μείνεις μέσα, και μια δυο φορές δε θα γίνει τίποτα. Όποτε είμαστε στις τρεις τέσσερεις φορές που όλο και κάτι μικρό θα συμβεί. Γιατί να θυμάσαι ότι τα μικρά πράματα μπορεί να κουβαλούν περισσότερη ουσία και είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά στον καθένα μας.

Συνεχίζοντας μικρέ μου αναγνώστη, εδώ συνηθίζουν οι άνθρωποι να μιλάνε στα αγγλικά που και που. Μερικές φορές αυτό επεκτείνεται και στις υπηρεσίες και στα προϊόντα. Δεν εννοώ και ελληνικά και αγγλικά. Ή το ένα ή το άλλο. Αναλόγως πως θα κάτσει στον καθένα εκείνη τη στιγμή.

Έτσι λοιπόν μετά τη μικρή εισαγωγή, αρχίζω να διηγούμαι γιατί και εγώ κουράστηκα..

Μου έκανε εντύπωση ένας διάλογος τον οποίο και θα στον μεταφέρω. Ουσιαστικά επρόκειτο για μονόλογο, μιας και το δεύτερο πρόσωπο, δεν κατάφερε να αρθρώσει λέξη.

"..Oh men, give me some help. Last time I was trying for two days, men, I did nothing, men. And you in just ten minutes you solved the problem, men. "

Από ότι κατάλαβες το "men" είναι σαν το μαλάκας ελληνιστή. Τέσπα. Συνεχίζω.. κόβοντας τις κακές λέξεις (men).

(το ίδιο πρόσωπο πάντα) "... If I solve it now, I'm money, men. "

Και κάπου εδώ σταμάτησα να ακούω. Θα μεταφράσω το δύσκολο κομμάτι:

• I'm money, men = είμαι λεφτά, δικέ μου.

Ή μήπως όχι? Δε νομίζω ότι το "είμαι λεφτά, δικέ μου" προέρχεται από το "όλα τα λεφτά μωρό μου, όλα τα λεφτά..". Σίγουρα όχι. Ο τύπος δεν ήταν τόσο κουλτουριάρης.

Μήπως εννοούσε "είμαι Θεός"? Το έχω ακούσει πολλές φορές. Και εγώ το χρησιμοποιούσα κατά κόρον κάποτε, μέχρι που μου 'κανε μήνυση ο Θεός, όπως ο Νταλάρας στον Πανούση, και το έκοψα, γιατί θα έπρεπε να πληρώνω πρόστιμο.

Προς στιγμήν κάτι δεν κόλλαγε σε αυτό το λογισμό, αλλά όλα ήρθαν κι έδεσαν αστραπιαία με τη σκέψη: "yo men, if your God is money, then men you are money. And I'm money too. And by being money, I buy you and sell you as I like. YO, MEN. "

See you later alegater...

Το κάλεσμα των σειρήνων..

"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να
τ' ακουμπήσω.

Έπεφτε το όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο…."

κάπως έτσι ξύπνησα και εγώ σήμερα. Η ψυχολογία κάτω από τον πάτο, δίχως αιτία και αφορμή. Γεμάτος ενοχή, αγωνία και με υψηλό το αίσθημα του φόβου. Γιατί όμως, δεν ξέρω. Σα να ‘μαι υπεύθυνος για κάτι που δεν έχω κάνει. Σαν τα καμώματα τις προηγούμενης νύχτας να μην είχαν διαγραφεί από μέσα μου. Μα, εχτές δεν έκανα τίποτα..

Ένα αίσθημα που με ακινητοποιεί. Το κεφάλι δεν μπορεί να δώσει κάποια εξήγηση. Και αυτό βρίσκεται στη δική του δίνη, λίγο πιο πέρα και παλεύει. Προσπαθούμε να συντονιστούμε, αλλά μάταιο. Μπόρα είναι θα περάσει, αλλά όλη η υπόλοιπη μέρα θα κυλήσει κάπως έτσι. Γνώριζα πριν καλά-καλά ανοίξω τα μάτια μου ότι έξω θα έχει συννεφιά. Ναι, αλλά αυτό δε μπορεί να με επηρεάσει με τέτοιο τρόπο. Πριν καν το δω με τα ίδια μου τα μάτια.

Τα πρώτα σημάδια είχαν φανεί από την προηγούμενο πρωινό. Όπως οι αρρώστιες, που πρώτα επωάζουν και μετά σου δίνουν και καταλαβαίνεις. Να ψάξω πιο πίσω? Παρασκευή απόγευμα, η πρώτη μου βόλτα στην παραλία. Η επιστροφή στο σπίτι με βρήκε κάπως αμήχανο και αδύναμο και κάνω οτιδήποτε. Κάτι είχε ο αέρας, η θάλασσα, ο ουρανός και με ζάλισαν. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτά. Αλλιώς τα είχα μάθει. Στο μυαλό μου τριγύριζε επίμονα η σκέψη της επόμενης βόλτας στην παραλία. Την επόμενη Παρασκευή ίσως το μυστήριο να λυθεί. Ελπίζω να είσαι πάλι εκεί. Οι σειρήνες με καλούν..


(συνέχεια ποιήματος για τους ενδιαφερόμενους)

"…..έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να
ξαναχωρίσει.

Κοιτάζω τα μάτια. Μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά
μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει
κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα.
Δεν έχω άλλη δύναμη
τα χέρια μου χάνουνται και με πλησιάζουν
ακρωτηριασμένα."

(Γ’ Μέμνησο λουτρών οις ενοσφίσθης)

Εκλέγομαι και τρελαίνομαι..

ημέρα εκλογών στην Ελλάδα και εγώ έχω ένα πόνο στο στομάχι. Πρέπει να είναι το γάλα. Και το ‘δα ότι ήταν πηκτό. Μπα, έτσι θα είναι αυτή η μάρκα σκέφτηκα και προχώρησα προς την κατάποσή του με μαχαίρι και πιρούνι. Αλλά και το κουταλάκι του γλυκού θα ταίριαζε. Οι κανόνες καλών τρόπων τι λένε για αυτό?

Όπως και να ’χει ημέρα εκλογών και πάλι. Ακόμα απορώ πώς μπορεί αυτή η χώρα και επιβιώνει. Γιατί δεν καταστρέφεται σα χάρτινος πύργος, ή έστω δεν αποσυντίθεται? Μπορεί η αποσύνθεση να έχει ήδη αρχίσει, αλλά σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου θα έπρεπε να βρισκόταν σε μη αναστρέψιμο σημείο. Να είχαν βγει ειδικοί, επιστήμονες, μέντορες κάθε είδους, (και άσχετοι κάθε είδους) και να το πουν. Παιδιά χανόμαστε και δε γίνεται τίποτα να το αλλάξουμε.

Πραγματικά όταν έρθει εκείνη η στιγμή θα αισθανθώ πολύ χαρούμενος. Επιτέλους θα ξέρουμε για πρώτη φορά που οδεύουμε. Τι ωραία που θα είναι. Πάμε προς το τέλος, τα φώτα θα χαμηλώσουν και η αυλαία θα πέσει. Το χειροκρότημα μάλλον δε θα ακουστεί (η τροφή του καλλιτέχνη), αλλά δεν πειράζει. Το έργο το παίξαμε. Ιδρώσαμε, αλλά το φέραμε εις πέρας.

Όσο ζούσα εν Ελλάδι, τώρα μετακόμισα στην δική μου κοντινή Αμερική, κάπως έπαιρνα πρέφα πώς την σκαπουλάραμε. Τι Κόπερφιλντ και μαλακίες , αυτή ήταν μαγεία. Η απογοήτευση μου όμως μεγάλωνε γιατί και η επόμενη μέρα δεν θα ήταν η τελευταία. Κρίμα και θα το γιορτάζαμε το γεγονός στο σπίτι μου με φίλους. Άλλη φορά παιδιά. Συγγνώμη. Θα σας στείλω όμως ότι ετοίμασα, γιατί είναι πολλά και θα μου χαλάσουν.

Τώρα διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων από το διαδίκτυο, και μένω άφωνος. Ε, εσείς εκεί, με ακούτε? Έπρεπε να είχατε εξαφανιστεί εδώ και χρόνια. Πολύ σαπίλα βρε αδερφάκι μου.

Στέλνω την ψήφο μου μέσα σε ένα μπουκάλι, μαζί με ένα μήνυμα (το μήνυμα θα είναι έξω από το φάκελο που περικλείει την ψήφο, για να μην θεωρηθεί άκυρη). Ρίχνω το μπουκάλι στην πιο κοντινή θάλασσα και απομακρύνομαι. Όταν έρθει πάρτε το και κρατήστε το μέχρι τις επόμενες εκλογές. Για εσάς δεν ανησυχώ. Θα υπάρχετε μέχρι τότε και θα συνεχίσετε να υπάρχετε για πάντα.

Τρώω ποπ-κορν και διαβάζω τα καινούρια πρωτοσέλιδα. Σας ευχαριστώ. Φιλιά.

Θέλω να βγω να παίξω με τ' άλλα παιδιά..

μου 'παν ότι από το εξής μπορώ να βγω. Μην αργήσω όμως. Ήρ8ε η ώρα σου φίλε, ήρθε η ώρα σου, αλλά μην αργείς. Μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερος? Ναι φίλε, ελεύθερος, αλλά θα σε κατευθύνουμε εμείς. Ξέρεις τώρα. Να μην παρεκτραπείς. Κι αν θέλω να βγω στην αλάνα να παίξω με τα άλλα παιδιά? Μπορώ? Θα βγεις και στην αλάνα, αλλά στην αρχή για λίγο. Θα σε προσέχουμε. Σας ευχαριστώ. Σας αγαπώ πολύ. Μου φέρεστε τόσο καλά, και νοιάζεστε για μένα. Σα να ’μαι το παιδί σας. Μα το παιδί μας είσαι. Εμείς θα σε μεγαλώσουμε με όλες τις αξίες και τα ιδανικά που πρέπει κάποιος να 'χει.

Κι όταν μεγαλώσω θα γίνω σαν κι εσάς? Και θα ’χω τα δικά μου παιδιά να μεγαλώσω? Ναι. Και πάλι εμείς θα τα καθοδηγούμε όπως και εσένα. Όλα είστε δικά μας παιδιά. Μη σε μέλει. Μα εγώ θέλω να μαι διαφορετικός από τ άλλα παιδιά. Θα είσαι, αυτό είναι σίγουρο. Καθείς εφώ ετάχθει. Αχ καλό μου σύστημα πόσο σε αγαπώ.

Και για πες μου εγώ τι ρόλο θα έχω όταν μεγαλώσω? Θα είμαι καλός? Μη φοβάσαι για σένα έχουμε μεγάλα σχέδια. Εσύ θα γίνεις η κατουρημένη ποδιά. Μα.. Περίμενε μη βιάζεσαι. Πολλοί θα ’ρχονται και θα σε φιλούν. Και αυτό είναι καλό? Θα χω δύναμη? Τι δύναμη θα την έχουν άλλοι. Τα γρανάζια. Εσύ θα είσαι κάτι πιο ιδιαίτερο όμως, αφού θες να μάθεις. Τι? Θα ’σαι το έμβλημα της υποταγής. Και ο υποταγμένος δεν έχει ελπίδα, πέρα από αυτή που του δίδεται. Αυτό είναι το ταλέντο σου μικρέ.

Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένο μου σύστημα. Αλήθεια πόσο σοφό είσαι!?!? Όλα τα σκέφτεσαι και όλα τα βλέπεις. Θα με επιβλέπεις να μην κάνω λάθη και να μπορώ να γίνομαι όλο και καλύτερος? Φυσικά! Αυτό πρέπει να κάνω άλλωστε. Μπορώ να πάω να παίξω τώρα? Ναι, πήγαινε, αλλά φρόνιμα. Έχεις πολλά να μάθεις ακόμα....